Dag 1

Het is bij lange na niet de eerste dag hier op Vlie, maar slechts de eerste beschreven dag. Ik ben hier al langer dan een maand, sinds Pinksteren om precies te zijn. Het lijkt alweer maanden geleden dat ik in de kou op 5 cm afstand van het brandende gasstel in de tent me warm probeerde te houden. Niet vreemd dat ik me dat opeens herinner. Lag ik gisteren nog puffend naakt in de zon te bruinen, vanmiddag miezert het onaangenaam.  

Elke dag maalt het schilderen door me hoofd. Hoe ? Wat? Waar? Aan onderwerpen ontbreekt het me niet. Ik zou er zo een lijst van kunnen maken. De oude schuur in het dorp, zowel de groene voorkant als de verveloze achterkant, Jopie Huisman waardig. Het uitzicht vanuit de tent, misschien wat saai maar lastig genoeg met al die verschillende groen in de zeereep. Een foto van handstand-figuren aan het strand. En zo nog veel meer. Maar het echte schilderen moet van mezelf in de buitenlucht gebeuren, en -plein-air zogezegd. De schilders rond 1900 hadden dat niet voor niets uitgevonden: de verf werd beschikbaar in metalen tubes, dus Hop! naar buiten ermee! 

Dus worden er wat kleuren acryl in de rugzak gemieterd. Metalen ezel erbij, flesje water, ouwe doek en leeg yoghurtemmertje. Ik heb mijn lesje geleerd nadat ik de vorige keer drie keer terug naar de tent moest omdat ik een kleur vergeten was. Kop erbij houden dus. Penselen, drie is genoeg want ik blijk steeds maar eentje te gebruiken, paletmesje om te mengen, afscheurpalet en niet te vergeten iets om op te schilderen. Om faalangst de kop in te drukken plak ik een lichtblauw overgeschilderd vel papier en plak het op een stuk board. Niets hoeft. Alles mag zogezegd

Dan wordt het tijd om eens naar het onderwerp te kijken. Ik kijk en kijk, meng de eerste kleuren. Blauwgrijs, donker en lichter, nog lichter. In no time is het hele palet een zooitje en druipt  de te waterige verf in het zand ( geleerd: dun beginnen).  Met grote halen kwast ik de verf op het papier. Dondert niet wat of hoe. Dat heb ik me voorgenomen. Niet moeilijk doen, grote halen, gauw thuis. Er verschijnt zowaar een lucht.. een zee.. geen horizon... halen met bruinig geel (gebrande omver is mijn favoriet) gemengd met titaanwit. Ondanks nalezen op internet weet ik nog steeds het verschil in gebruik niet tussen de laatste en zinkwit. Ok, de ene is transparant, de ander volgens internet half transparant. Zucht, we zien wel waar het schip strandt, ik heb toch maar 1 wit bij me. 

Net als ik mezelf terugfluit met "Kijken Tien! Kijken!" .. waait de das  van mijn hoofd, haakt aan de ezel en dreigt de hele mikmak omver te trekken. Ik vloek, ik tier..  wie heeft dit goddomme bedacht!!!... en kijk om me heen of er geen toevallige badgasten over het duin komen. Niemand. Natuurlijk niet. Welke gek gaat zich met dit weer buiten de tent wagen als het ook nog gaat regenen. 

Snel kijk ik nog even naar mijn 'onderwerp'. Zie dat ik de duinen op de voorgrond voor het gemak even vergeten ben. In de regen meng ik gauw wat blauw met bruin en geel en kwast het op goed geluk neer. Nog even wat wit voor de golven en dan razendsnel inpakken want het wordt een serieuze bui.

Een paar uur later bezie ik het resultaat. Gezien de situatie helemaal niet slecht. Gelukkig heb ik mezelf hardop bezworen nooit achteraf alsnog aan een schilderij te gaan klooien. Het is wat het is. 

En de volgende keer maak ik een lijstje voor ik vertrek. Handig.