Challenger

Het is kwart voor twee in de nacht. Ik word wakker om te piesen. Er staat een stevige bries, dat hoor ik als ik rechtop zit. Maar het tentdoek beweegt niet, geen spatje. Noordwestenwind betekent dat ik in de luwte van de zeereep zit. Achter het duin gaat het tekeer, een vreemde gewaarwording.  Meteen weer in slaap vallen kan ik vergeten dus gaan de hersens direct aan de slag: het is tijd voor de olieverf Tien! Morgen, niet dralen, doen!! Met de bolderkar naar het strand, zoals je al sinds Pinksteren van plan bent.

Ik roep mezelf tot de orde. Drie keer diep ademhalen en zuchten en nergens aan denken. Miniyoga. Ik ben duidelijk in slaap gevallen.

En dan de volgende ochtend. De zee roept achter het duin. De strandovergang bij de tent is voor het gemak nog met een metertje opgehoogd vannacht. Sowieso niet te doen met de bolderkar. Dus achter de fiets en op naar de Fortweg waar de overgang van stelconplaten zijn voorzien. Maar niet nadat ik alles eerst gecheckt heb.

Olieverf, kwasten ( dure spiksplinternieuwe), water, klemmen, doekjes, spatels en last-but-not-least een 'drager'. In dit geval een thuis  voorgeschilderd  paneel.

Ik weet inmiddels van de acryl-ervaring op het duin dat alles wegwaait en/of omvalt als je het niet vastzet. Dus touw mee, emmer om nat zand in te doen zodat de ezel niet omgaat. Het werkt wonderwel. Na een half uur alles borgen kan ik beginnen met kleuren mengen.  Ik zweet me dood want sta in regenpak op kaplaarzen aan de vloedlijn. Zodra de zon even weg is ben ik blij zo ingepakt te zijn. De zee dreigt me regelmatig aan te vallen. Ze doet maar, alles zit op en in de kar en bang voor natte voeten hoef ik niet te zijn. 

Aandacht nu waarvoor ik gekomen ben. Ik bedenk me netjes de basisregels voor olieverf: van achter naar voren schilderen, van dun naar dik. De kleuren zijn weliswaar redelijk gelukt maar zijn verre van nette hoopjes  op het palet. Vijf kwasten voor ieder een eigen kleur. Mij benieuwen hoe ik daarmee omga. 

Op het doek zet ik netjes beige voor het zand, grijzig blauwig groen voor de zee en blauwig grijs voor de lucht. Tot zover ok. Maar als ik de golven met dikkere verf erin wil zetten mengt het wit met de ondergrond. Mijn god, hoe doe je zoiets? Ik ga dikker en dikker werken. Vergeet dat ik wit aan de kwast heb en doop hem rigoreus in een contrasterende kleur. In no-time zien alle kwasten er hetzelfde uit. Help! Dan maar met de paletmessen er tegenaan. Leuk hoor, schilderen.

Ondertussen heeft de zee zich flink naar voren gewerkt en sta ik tot mn enkels in het witte sop. Deert niet. Verder!  Een man waarschuwt me dat het niet lang meer zal duren. Onzin, doorwerken! Dan kijk ik om. Ik blijk ondertussen op een zandbank te staan en achter me  staat het al flink blank. Met 1 hand de kar door het water trekken gaat. Maar dan ook nog de loodzware emmer nat zand meeslepen is teveel. Ik wenk een man die direct de emmer pakt. Even later sta ik weer op het harde zand.  Tijd om te bekijken wat ik eigenlijk geschilderd heb. Mwah.. er staat een zee.. en hij is ruig.. Stoppen maar en inpakken!

"Shall I help you?" Een Duitse vrouw staat  met uitgestoken handen naast me. Graag!  Ik klap de ezel in en leg hem met doek en al in de kar. Zij houdt de rest in bedwang en keurt het resultaat. "Beautifull!" Ik lach, bedenk dat het me weer niet gelukt is om ' 80% te kijken en 20% te schilderen' . Hoe kan het ook anders met die logistiek. Ik sleep de kar door het diepe mulle zand naarboven. Ondanks het stuifzand in mijn gezicht zie ik een koppel bij het terras van Oost zitten. Ze gapen me na tot ik uit het zicht ben boven. Kar achter de fiets en 'karren maar'. Met een brede grijns fiets ik terug naar de camping .

I did it! I fucking did it!