Een zucht geeft lucht...

.. aan een hart vol smart.

Vandaag,18 januari, nota bene op mn verjaardag, heb ik Mustapha los moeten laten. De Nederlandse chirurg in Kanifing Hospital heeft de ct-scan uitgebreid bestudeerd vanochtend. Ook heeft hij het doorgestuurd naar de radioloog in Nederland.  Er is helaas niets meer te doen aan de zeer kwaadaardige tumor in Mustapha's  been.  Het is te ver gevorderd. Zo ver,  dat  zelfs amputeren niet meer levensreddend is. Volgens Matou, de moeder van mijn kleinzoon Malang, Mustapha's vriend, is het laatste woord aan Allah. Of die hem 'eternal rest' wil geven. 
 Matou is nu naar de moeder toe om het slechte nieuws te vertellen. Ik heb haar gevraagd de pijnstillers ( oxycodon) aan moeder Fatou te geven, alsmede de fotoos en  een baal rijst.  En bananen voor het arme joch.

Arme Mustapha, ik heb van de week al afscheid van hem genomen, omdat ik niet langer tegen het geschreeuw van de moeder kon.. Allemaal angst voor het onbekende, het zal, maar ik heb mn grenzen.
 Op de practische kant van dit verhaal, wat te doen met het sponsorgeld, kom ik later terug. Nu is het allemaal te verdrietig.. sorry daarvoor.

Dank aan het fantastische SKB4Gambia team, dat geprobeerd heeft hulp te bieden. Hopelijk redden ze nog veel levens deze twee weken. Dank Carla Kl Breteler .  Dank aan alle sponsors die deze missie gesteund hebben. We hebben het geprobeerd. :-(
Hier de mooiste foto van Mustapha, genietend van een ijsje