In alle vroegte..

Om zes uur is het nog donker. Domang domang Tineke.. rustig an.. Koffie zetten, alle spullen verzamelen om mee te nemen. Want soms loopt het je om. Om  7.20 lijkt het me goed om de driver even te bellen. Hij neemt zowaar op. Waar ben je? vraag ik, verwachtend dat hij nog onderweg is.

"I am in the street. Your house."

Eh.. begrijp ik dit nou goed? Hij staat voor de deur?

"Yes! I wait you since 6.45!"

Ok, ik sluit de boel af en loop naar de poort. Daar staat de schoongepoetste auto van Mucktar, mn schoonzoon. Met daarin een slapende driver die niet reageert op mijn 'I Saama' , goeiemorgen. Ik schud nog eens aan hem. Verdwaasd kijkt hij me  aan.

" We go to Banjul, koddi?" vraag ik.

"Yes,yes.."  We gaan.

Onderweg is het rustig tot aan het vissersdorp Tanji. De oceaan ligt te glinsteren in de ochtendzon.  Overal staan en rijden bushtaxi's, gewone taxi's, wrakke  busjes, fietsers.  Vrouwen met boodschappen op hun hoofd steken achteloos de straat over, alsof niets hun kan deren. Alles en iedereen beweegt kriskras door mekaar. De driver probeert de file in de opgebroken Turntable te vermijden door een achteraf weggetje te nemen. Je zou door het schudden en bumpen bijkans een dwarslaesie oplopen,  zo verschrikkelijk is het.  Vol met diepe kuilen waar we links rechts zigzag   doorheen rijden.  Maar we zijn lekker vroeg in het ziekenhuis van Banjul. Ik doe of ik de weg weet naar het voor alsnog afwezig lijkende personeel.  Klop op deuren , open ze... Daar staat zowaar Mataarr voor mn neus. Hij regelt alles rond de mri-scans. Met hem heb ik persoonlijk contact .Hij heeft me beloofd dat alles vanochtend klaar zou liggen. Hij gaat het regelen en ophalen.

Dan wordt er een brancar binnen gereden waarop een jongen met nek-brace van  misschien vijftien jaar. Als hij langs de muur geparkeerd wordt blijft hij me aankijken. Ik groet en ga naar hem toe. Hij heet Omar. Op mijn vraag of hij gevallen is of misschien een accident gehad heeft, fluistert hij 'truck'.  Oei! Ik hou zijn hand even vast en zeg de standaard uitdrukking 'alles komt goed'. Voor mijn gevoel slaat het nergens op, maar hoop doet leven. De moeder leunt tegen een muurtje. Ze ziet er bezorgd uit. Ik vraag me af of ze de 7.500 dalasis  voor de mri-scan betaald heeft en zo ja: hoe dan? Met in mijn achterhoofd dat er meer mensen zijn die een dure scan nodig hebben dan Mustapha alleen.  Ze zegt dat iemand het geld voor haar van de bank gehaald heeft. Een toubab, een witte.  Niets is wat het lijkt. De verpleger vertaalt dat in dit geval toubab niet witte betekent , maar iemand van de Fula-stam.  Wat zou ik kunnen betekenen voor haar en het kind. Hou het klein, Tien. De scan is al betaald. Ik vraag de jongen of hijn iets wil drinken of eten. "Yes please.. banana.." De moeder wijst op de strot. "Problem"  Ok, hoe of wat dan ook, ze komt van ver, zij misschien ook iets? " yes please, bread.." 

Bij het mij bekende shopje van Cherno en zijn moeder - 'Welcome Mama Africa!' ... 'Welcome Cherno! Welcome Mama America'  - bestel ik brood met omelet en flesjes juice.

Bananen zou ik verderop kunnen krijgen. Dat is niets teveel gezegd, want ik wordt door een stel mannen aan de kant van de weg verwezen naar de hoofdweg. Ik weet hoe het moet en schudt mn hoofd. "Sorry,is too too far for me.." en wijs op mijn stok. Meteen springt de langste op een fietsje en gaat bananen voor me halen.  Dit is dus ook Africa. Altijd hulpvaardig en vriendelijk.. het stemt me meer dan tevreden.. een beetje  gelukkig zelfs. 

Contrasten zijn hier uitgevonden..

Op naar Kanifing Hospital, de mri fotoos heb ik bij me