Weg! Weg!

Denk je dat je alles gehad hebt, komt er een telefoontje van Malangs moeder. "I cannot be with you. My sister is in hospital Banjul. She is in very pain. They want to amputate the leg. What should we do? Maybe we sign and go home with her".

Zucht. Gelukkig is mn huis klaar en gesopt. Briefjes waar nodig op de muur voor eventuele huurders. Koffer ingepakt. Dus ik kan snel gaan googelen of het heel idioot is om te amputeren. Ik heb bescheiden informatie maar een gezond verstand. Dit in combinatie met wat in een later gesprek door de dokter aan mij uitgelegd wordt, doet vetmoeden dat het een precaire situatie is. De voet is al aan het afsterven. 

Ik leg Matou uit dat ze niet zomaar haar zuster uit het ziekenhuis moet halen. Dat ze kans heeft dat ze het niet redt. Ik leg uit dat het bloed naar het hart moet. Als er een 'close' zit, krijgt het hart geen bloed meer, dan zuurstofgebrek en dan is ze er geweest. Matou humt dat ze me gehoord heeft. Een wonder want ze is op zaal in het ziekenhuis met een herrie van jewelste.  Ze gaat haar broer inschakelen, want die heeft de eindbeslissing.  Even later belt hij mij. Ik leg hem nogmaals uit waarom de vrouw 'lifethreatening sick' is: ernstige trombose. Volgens hem moet ze naar een 'local doctor'. Zo een met houtjes en takjes (medecin) in water. Dat een ader daar niet van open gaat lijkt me duidelijk. Hij gaat overleggen. Toch voeg ik er nog even aantoe dat ze dan niet verrast moeten zijn als ze toch overlijdt. "We will see.."  Inderdaad.  Hopen maar dat ze uit dit dilemma komen..

Ik ga nog even naar Makams Naming Ceremony voor de kleine Márjet/Máriatou. Het leven geeft, het leven neemt... zucht...

bij de fotoos: vanochtend om acht uur: het scheren van het hoofdhaar van Makams dochtertje, door elders ( letterlijk 'ouders', maar niet de vader of moeder)