Happiness .. niet zómaar een verjaardag..

Ik was wat van plan. Maar hoe en wat... echt geen idee. Vertrouwend op mn kreativiteit hobbelden Malang en ik over en door de kuilen van de backroad, op weg naar Mustapha. Malang met een grote doos op zn knieen, ik met tassen vol slingers, balonnen en cadeautjes in de achterbak. Kleinzoon Malang wordt namelijk dertien op de dag ná mijn vertrek. Dan vervroeg je dat, zo makkelijk is dat. 

Toen ik het tasje met knutselspullen, potloden, schaar, lijm etc aan het inpakken was, bedacht ik me opeens dat het veel leuker is om twee verjaardagen te vieren. Mustapha is in oktober dertien geworden. Bij binnenkomst 'happy birthday to you' zingend vonden we Mustapha nog op bed. Zijn moeder tilde hem liefdevol op en bracht hem naar de bank in de kamer. Ik vertelde dat we twee verjaardagen  gingen vieren. Wat ik nooit verwacht had van deze ogenschijnlijk moeilijke koppige vrouw.. de tranen sprongen haar in de ogen en ze maakte dat ze wegkwam om het maar niet te laten zien. Even later bood ik haar de slingers aan. Met een "Please you do!" herstelde ze zich en klom op stoelen en krukjes om de kleurige slingers en ballonnen op te hangen. Mustapha sloeg alles verbaasd gade. Zusje stuurde ik nog gauw even weg om blikjes Fanta op te halen en daarna ging de doos open. De tafel werd bijgeschoven zodat Mustapha er ook makkelijk bij kon.  Een mierzoete prachtig versierde blauwe taart! Kaarsjes erop en aansteken maar!  Mustaphas been hadden we verstopt onder een gezellig sloop met een  auto erop. Het paste net, zo absurd groot is de tumor geworden. Waar dit moet eindigen.. daar gaan we het vandaag niet over hebben. Hij ligt 'geparkeerd'.

Malang sneed de taart aan. Enorme vierkante hompen op gezellige bordjes met vorkjes.  Allemaal een blikje en een plastic glas.. het feest kon niet meer stuk. Beide jongens glunderden. 

En dan de zak 'cadeautjes' met van-alles-en-nog-wat. Zoiets bedenk je niet. Je pleurt van alles in een tas en kijk maar wat er gebeurt..of niet..

Malang begon een kleurboek te kleuren. Mustapha ging knippen met een kartelschaartje. Het zusje speelde met spullen waar ze het bestaan niet van wist: puntenslijper, lijm, kralen... En moeder had zowaar de tv uitgezet en keek vanuit haar hoekje op de bank naar Mustapha. "You know Tineke, he talk today, he smile, he is so happy. He never talk. I ask him 'what is wrong?" He say "nothing". Maybe he is sad....."

In de kamer is het nog nooit zo gezellig geweest vermoed ik.. overal stickerboekjes en potloden, balonnen en slingers.

Maar het mooiste vond ik de knipoog die Mustapha me gaf. Die kwam binnen.. nóg.. als ik dit schrijf...