Chronologisch..? Hoezo...🤣

Het is nu een kwestie van snel de laatste updates geven. Want eenmaal in het vliegtuig kan ik het vergeten. 

1. Mn lijf kon het geduld niet meer opbrengen om te wachten tot ik in Nederland ben en heeft het opgegeven. Al drie dagen steunkousen aan die door de opgezette benen en voeten alles afknellen. Dacht de vliegtuigellende voor te zijn,maar helaas, al voor die tijd geen gevoel meer in mn voeten. Voelde tijdens autorijden daarnet niet meer of ik slippers aan of uit had. Omar gevraagd de auto de compound op te rijden want rem? of gaspedaal? Geen idee.

2. De vrouwentuin toch ook nog maar even snel om vijf uur s middags. Malang komt om zes uur uit school en is bij me de laatste avond en nacht. Helaas stroomde het water nog niet. Wel heeft Bakary ( de tuineigenaar) hoogstpersoonlijk 75 meter geul gespit en de pijp erin gelegd  Respect!  Want de hele dag absurd heet, Saharawind met heel veel opwaaiend stof.  Nato was in haar eentje alles aan het bewateren. Wachten op haar met deze benen,  zodat ze mee terug kon rijden, was geen pretje. Pap hielp haar om het sneller klaar te hebben. Naar huis met sinaasappels. Een witte kool kon ik echt niet meenemen in de koffer. Vond ze raar 🤣 Een papaya is ok, eten we nu. Met de oudjes op Paps compound even gekletst en ze een stevige hug gegeven. Waren ze zeer van onder de indruk want ze zijn  slechts een handdruk gewend. 

3. Niet echt op volgorde. Om 8 uur vanochtend naar Makam om de Naming Ceremony bij te wonen van Zijn dochtertje. Genoemd naar een vriendin van mij die hier 4 jr geleden was. 

4. Thuis alles nog eens rustig op een rijtje gezet. Zo nodig briefjes opgehangen (oa  geen papier in het toilet!) en besloten dat het altijd beter kan maar dat dit het is. Huurders doen het er maar mee🤣 Daarna wéér naar Makam voor het doopfeest en lunch. Afscheid van mn stoveboys. Zowaar gingen ze me uitzwaaien, heel bijzonder want men doet hier niet aan afscheid nemen. Het went, maar blijft raar..

vlnr makam en ali.(stoves) omar( roundhut)

5. Mustapha. Om 18.15 uur nog 'even' voor donker samen met Malang naar zn vriend. Met bananen.

We troffen Mustapha overstuur aan. Hij wees naar de vreselijke knie die nu aan het openbarsten is. Moeder wist zich ook geen raad. Denk denk denk...  een simpele uitleg misschien.  Die stelde moeder in ieder geval gerust: " the house  (de tumor) is too small for the liquid, it wants to run out. That is good" Ze knikte. Ik kon het weten, daar vertrouwde ze maar op. Maar Mustapha kon er niet meer tegen. Snikte met diepe uithalen.  My god.. steun, begrip, lieve aaien over zn bolletje. Dichtbij hem zijn. De open wond kan geen laken hebben, legt zn moeder uit, dus zit hij er steeds tegenaan te kijken. Heb een plakboek er overheen gezet. Absurd maar in ieder geval even uit zicht. Met moeder voorzichtig over de pijnstiller en eventuele pleisters gehad. De pillen moeten duidelijk worden opgehoogd naar 3x per dag.  Dit gaat zo niet verder. De contactpersoon gebeld van de pillen, of het niet tijd wordt voor de pleisters. Om het verhaal kort te maken: hier in Gunjur blijkt Mariet Knot te wonen, verpleegkundige. Zij is toevallig bevriend met mijn contactpersoon en neemt het plaatsen van de pleisters voor haar rekening. Ook gaat zij me op de hoogte houden van Mustaphas wel en wee.

Arm mannetje.. naast hem liggend op het grote bed, zelf ook met uitzicht op het 'vreselijke ding' , deed me écht beseffen hoe het voor hem moet zijn..  lieve god bespaar hem dit aub!

6. Malang naar bed. Hij wil nog steeds het wiegeliedje horen van me. Over zijn lijf en armen aaiend dommelt hij al weg. Het eind van het liedje maakt hij niet meer mee: ".. vind je niet dat zijn bruinronde kopje.. ook op zo'n heel lief klein bloemetje lijkt... Suto e dia Malang..slaap lekker..."

7. Ik ga er ook in. Belachelijk laat voor mijn doen: 23:51 .. om half zeven weer op.

Trusten allemaal! Liefs Tien