Time for prayers

Rust, heerlijk. Omar en ik hebben keihard gewerkt om de plafonds te verwijderen. Twee slaapkamers zijn nu 'clean'. Na de prayers - het vrijdagmiddag gebed - doe we de palo ,lees: huiskamer/keuken. 

Ik lig nog niet uitgevloerd in de kussens van mn bankje of daar zijn de buurkinderen. Toko en Alhagie,ik ken ze vanaf hun geboorte. Toko mag dan  geestelijk gehandicapt zijn, ze begrijpt heel goed wat ik wil zeggen. Als ze met grimassen en gebaren antwoordt, gebaar ik dito terug. Alhagie, nog net zo dik als altijd en net zo lief en stout. Nu staan ze achter me, aaien mn hoofd. Een van de andere buurkinderen heeft een plastic borstel op de grond gevonden en begint mn haar te borstelen.  Ze fluisteren in mn oor, beoordelen wat ik onderwijl schrijf, geven kusjes op mn arm en kietelen in mn nek. Onverstoorbar blijf ik op de bank liggen en laat het allemaal gebeuren.

Vanochtend ontdekte Alhagie een jutezak met daarin plastic rails en treintjes.  "Taa suokono!"  Ga naar je huis! Met gebaren probeerde ik te zeggen dat ze de zak mee moesten nemen.  En nu kwam hij de zak netjes terug brengen. Het was nog een hele toer om ze duidelijk te maken dat ze het mochten hebben. 

Omar komt alweer binnen. Prayers zijn  voorbij. Mn pauze is om.. Aan de slag maar weer...