Peace and Quiet

Prrt.. prrt.. een klein vogeltje Tjiep-tjiept op de rand van het waterbassin dat ik jaren geleden voor  ze maakte. Een wonder dat het niet afgebroken of door kinderen kapot gemaakt is. Misschien toch wel respect voor dingen die ik doe? Of domweg te zwaar , te stevig gebouwd? Ik hou het op het eerste..

De zon staat nog laag en schittert tussen de bladeren van de sinaasappelboom bij de veranda. Na twee weken tekent zich voorzichtigg een ritme af in de ochtend. Opstaan, Malang waker maken met "Saama saama Malang. Woelie bang! Opstaan!" Koffie zetten en havermout koken. De veranda 'swiepen' ( vegen, je plicht als huisvrouw hier) en Malang opdracht geven de emmers in de badkamer te vullen met water en de vuilnisbak elders te legen.. We hebben - overheerlijk- een kraan op de compound. Vroeger reed ik met zes vijentwintig liter-jerrycans en twintig waterflessen in de Suzuki naar zijn school, waar de kids nog net voordat de bel ging alles konden vullen voor me. Eenmaal weer terug op de compound was het altijd zoeken naar iemand die de bende naar binnen kon dragen. De voorzienigheid heeft blijkbaar geregeld dat dat teveel is op mijn  leeftijd. En dus prijkt hier dat kraantje, helaas te hoog voor mij om open te draaien ivm met het niet kunnen heffen van mn arm. Malang is weliswaar kleiner dan ik, maar tapt de ene emmer na de andere. Ik geef hem twee kleine emmers waarmee hij de grotere in de badkamer kan vullen. Niet dat hij  het niet kan, maar hij zal nog genoeg moeten sjouwen in de toekomst. Het lot van de kinderen en vooral jongens.

Terug naar het 'ritme'. De inklapbare campingstoel die ik in een onbezonnen bui weg gegeven had is weer terug op honk. Nu kan ik eindelijk weer rustig op de veranda met koffie  genieten van de rust en vrede in de ochtend. Vogeltjes, kippen en haan zijn, afgezien van wat motorgeronk in de verte , de enige geluiden. Van mij mag het zo de hele dag blijven.

 Gisterochtend heb ik me gezet op het onderwerp ' Mustapha's knie met tumor'. Iets vrolijkers leek ik niet te kunnen bedenken. Met Omar besprak ik wat de moeder me verteld had en wat anderen hier me per facebook erover konden vertellen. De informatie bleek recht tegenover elkaar te staan. De moeder bezwoer me dat opereren in Turkije de enige mogelijkheid was.  Fb vrienden daarentegen zeiden me dat hier wel degelijk een goede orthopedisch chirurg is die knieen en heupen vervangt, ook bij toubabs ( Europeanen/witten). Een door de moeder genoemde naam van Mustapha's behandelend arts was voldoende voor Omar om razendsnel achter de man zijn nummer te komen. Twee minuten later had ik hem aan de lijn en kreeg ik de ware toedracht te horen. "The mother is not coperative" vatte hij de story samen. Hijzelf had vrij genomen destijds om met Mustapha naar Dakar af te reizen om te zien of ze daar de tumor weg konden nemen. Het hoe en waarom er slechts drie sneden in de knie werden gegeven toen  hij nog niet zo opgezwollen was als nu, is me een raadsel. De reis had de broer van deze arts betaald. Sterker nog: op het moment dat ik belde hadden ze weer in Dakar moeten zijn, maar de moeder heeft het contact met deze arts verbroken en wou het verder alleen doen. "Why?!?!?" vroeg ik stomverbaasd. Zijn antwoord: " people here in the Gambia like to blame their own people they do not help them". Klopt, het eerste wat de moeder antwoordde op mijn vraag of er niemand was die haar kon helpen was: "Nobody, Gambians do not help each other". Een leugen,waar je pas achter komt als je je oren goed openhoudt voor informatie , vooral van locals. Want wat blijkt nu?! De moeder werkt niet mee met deze dokter omdat ze dezelfde vader delen... dan val je toch stil. Je kind op het spel zetten voor je misplaatste trots of wat er voor doorgast...

Ik ben dankbaar voor de informatie die ik direct op FB kreeg van mensen die hier al langer komen, inclusief namen van doktoren. En voor Myrthe die hier al jaren woont en me waarschuwde vooral goed na te gaan wat er echt aan de hand is voor ik een 'inzamelingsactie' zou gaan houden om Mustapha naar Turkije ke kunnen sturen. En voor Omar die super meedenkt en me als geen ander de ins and outs kan vertellen rond familie problemen hier.

Wat er verder moet gebeuren.... ik vrees eerst maar eens een gesprek met de moeder. Misschien met Omar erbij. Hopelijk is hij niet gerelateerd aan haar anders krijgen we dat weer. Een beschamend verhaal al met al. 

Ik ga me concentreren vooralsnog op de marriage van Mama as vrijdag. De stof voor mijn pak -bazin/chintz met oranje motieven- lag al drie jaar te wachten in de aluminium kist in mijn slaapkamer en was volkomen onaangetast. De kleermaker maakt er een tuniek met pantalon van. Alle verouderde delen van mn lijf keurig bedekt  :-)  We gaan het zien....

Fijne dag allemaal!