Meetings in the road

De zon staat al flink hoger als ik de sportschoenen aandoe om een rondje de knie/het been/ het hele lijf te 'trainen'. Weliswaar ben ik om 7 u al  op, maar er is zoveel te regelen voor ik weg kan. Malang slaapt nog. Prima. Hij ging thuis altijd zo laat naar bed dat hij wel extra slaap kan gebruiken. Grappig trouwens hoe fijn hij het vindt dat hier huisregels zijn.  Na het eten s avonds rond zevenen, even spelen, dan een bad nemen. En daarna nog even rustig samen iets op youtube kijken en tegen negenen naar bed. Rust.

Terug naar mn rondje achter het huis. Lange schaduwen van mezelf op het mulle zandweggetje. De eerste fietser rijdt me tegemoet. Stopt. Een complete  conversatie in mandinka, inclusief uitgebreide begroeting. Een wonder toch dat het allemaal boven komt drijven. Hoe ik heet, hoe hij heet etc. Of hij op weg is naar zn werk. "I am a taylor". Direct valt mn oog op zijn hemd van kleurige afrikaanse stof met wilde motieven. Keurig met drukknoopjes rond de hals. "You made this?"  "Yes yes yes.. come and see my shop. Is called Ebrima Jobe, like myself". Hij schenkt me zn mooiste glimlach. Ik geef hem een hand ten afscheid, beiden vervolgen we onze weg.

Twee boys op fietsen, vragen  verbaasd: " Where are you heading to?"  Als je het hier niet kent kun je met gemak verdwalen. Zeggen dat ik mn neus achterna ga lijkt me niet handig. " I go to see the school" en wijs in de verte waar de palmbomen staan. Echt begrijpen doen ze het niet gezien hun vragende blik. "I know there is no school today. I just want to see it. I always took my water here". Dat zet zoden aan de diJk. Toch willen ze  nog even weten hoe  ik heet en dan mag ik weer doorlopen. 

Op het veld voor de school staat eenzaam het kraantje waar ik de jerrycans vol tapte. Op onze compound was slechts een put. Omdat ik jaren geleden een actie op touw gezet heb om de school van water  ( middels een zgn borehole) te voorzien, ben ik altijd meer dan welkom. Nu is er niemand. Wel zo rustig even.

Mn tracker laat zien dat het 900 meter is van af de roundhut. Nog een klein rondje eraan vastknopen zodat ik in ieder geval een idee van mn actieradius heb lopend..

Op het zanderige weggetje verderop zit een vrouw achter een tafeltje met een doek erover. Eronder weet ik, liggen verse tapalapas (stokbroodjes) met daarnaast een wijde metalen schaal gevuld met een bonenprutje. Voor dertig dalasis ( duur geworden!!) kan je bij haar een  'tapalapa beans' kopen voor ontbijt. Met name favoriet bij kinderen die op weg  naar school gaan.  Bij het horen van onze conversatie komen er nog twee vrouwen aanlopen. Plus een tienermeisje dat haar zusje op de rug draagt .. Ook de vrouwen dragen hun babies op de rug, teil wasgoed op het hoofd. We babbelen en grappen over mn ontbrekende voortand: ""hahaha.. un palentero..  Een open raam! "

Ik begin behoorlijk moe te worden. Lopen wordt sjokken. De stok  doet zn werk. Toch moet ik nog even stoppen bij het prachtige  beeld van de oude man, omringd met kindertjes. Zo vredig."You look so peacefull.  Kairo!" Hij bedankt met hand op zn hart en lacht. Ik mag een foto maken.  

Dan loop ik naar de splitsing. Links of rechts. Geen idee. De app die de afstand bijhoudt wijst me de weg. LINKS! Naar huis! Koffie! En yoghurt maken! 

Fijne zondag allemaal