Een dag met een gouden randje
17 december 2022 - Gunjur, Gambia
Het is echter niet alles goud wat blinkt.. Zo maakte ik Malang vanmiddag super verdrietig. Dan zegt hij niets meer, kijkt stug naar beneden en veegt af en toe een voor mij niet zichtbaar traantje weg. Wat was er gebeurd: gisteren kwam hij thuis met een homp bevroren 'meat'. Ik heb het sowieso niet op vlees en al helemaal niet hier. Eenmaal ontdooit bleek het pens en lever te zijn. Omdat ik het niet zag zitten dat Malang die bloederige massa in éen keer in de pan zou storten, vermande ik me en braadde het in tien etappes in een wok. Daarna at hij het met zn vriendjes op, zittend op de hurken in het stoffige zand van de compound. Tot zover niets aan de hand.
Maar vandaag kwam hij wéér met 'meat' . "OH NO! I AM NOT GOING TO COOK IT. NO WAY!" krijste ik onbezonnen uit. En daarmee leek voor mij de kous af. Helaas, hij bleek de homp na mijn uitspatting aan het buurmeisje te hebben gegeven. Zij had hem ingefluisterd dat zij het wel zou koken. Maar Malang hield zijn mond stijf dicht tot de traantjes kwamen. Razendsnel probeerde ik terug te halen wat er gebeurd kon zijn en begon te vragen van wie hij het gekregen had. "From my mom" piepte hij zacht. Ow jee, foute boel. Bellen met zn moeder gaf duidelijkheid: lamsvlees. Oei! Ik vertelde hem dat ik een fout gemaakt had en dat we het vlees terug gingen halen. Als het al niet op was. Hinkend met stok onder de hete zon snelde ik zowaar naar de compound verderop. Legde het uit aan de moeder van het meisje en nam onder veelbetekend "hand op mn hart' het zakje vlees weer in ontvangst. Terug op de compound leek me dat er iets meer moest gebeuren dan sorry zeggen.
Even later togen we in taxi naar Project lodge om te zwemmen en een drankje te nemen. Of Malang me het heeft vergeven zal ik nooit te weten komen. Maar hij is weer vrolijk en leest uitgebreid boeken met de buurkids nu we weer thuis zijn..
Ik lees het boek van Weston Price. Daarin staat dat de meeste voedingstoffen, mineralen enz. in organen zitten. De ogen van vissen zijn vitamine A bommen bijvoorbeeld. Ik denk dat die mensen daar dat instinctief weten.
Indianen geven het vlees van een geslacht dier aan de honden en eten zelf de organen op.
Nadat je het vlees teruggehaald had, zal hij best begrepen hebben dat het een misverstand was.
Een onderzoeker die in Alaska grondstoffen moest analyseren, raakte het contact kwijt en moest 150 km door de rimboe lopen , met sneeuwbril. ( meer dan 100 jaar geleden speelde dit) Hij kon plots nauwelijks nog wat zien met opgezwollen ogen. Botste bijna tegen een grishlybeer met jong op en liep huilend rond, tot er een indiaan op zijn pad kwam , die hem aankeek en meenam beneden bij de rivier. Daar moest hij op een steen gaan zitten. De indiaan gooide een paar stenen in de rivier , joeg wat vissen op en ving een forel in de fuik. Hij gooide hem op de kant en maakte duidelijk da hij al het weefsel binnen de kop moest eten met de ogen. Na 3 uur kon hij weer zien. VitamieA-tekort opgelost met vitamineAbommen.