De kers op de taart

Ik ben trots, eind van de dag hebben we de drie vereiste onderzoeken gedaan zonder eerst een afspraak te hebben gemaakt.  Hoe je dat hier doet, in een land waar je alleen met de inzet van 'relatives' iets voor mekaar krijgt. Overredingskracht in combinatie  met charme denk ik..  Nog even terug, want de verhalen hier lijken door elkaar te gaan lopen .

Vanochtend vroeg in het Banjul Hospital. Een lieve aai over de arm van de afspraken verpleger. Hij blijkt Mataarr te heten, ook handig om te weten.  Ik kan hem nu makkelijk aanspreken.  "Mataarrr..." hij houdt direct zijn pas in en dirigeert me naar de plek waar ik zou moeten zijn om weet-ik-wie te vragen naar de betreffende orthopeed.  Zo hobbel ik met mijn eigen manke poot de straat over naar de Childrens Clinic. Daar zou de administratie zich bevinden. In een hok vol met stellingen gevuld met stoffige papieren, zit een man achter zijn al even ondergestofte tafel. Mij was door de telefoon  verteld door dr. Manjang, dat 'onze'  orthopedisch chirurg vandaag aanwezig zou zijn in het ziekenhuis waar wij nu zijn. " No, no noooo, he is not here. He is in Dembang." 
"Ok, no problem, but please give me his number!".   Wat in Nederland ondenkbaar is, is hier soms heel gewoon. Hij zoekt het nummer op in zijn mobiel en dikteert het aan me. Ik bel ter plekke. Helaas neemt hij niet op. De man adviseert me de dokter een whatsapp te sturen " because he is maybe busy in the 'theatre'..."  Ik lach inwendig, denkend aan vroeger toen ik nog niet wist dat ze met 'theatre' de operatiezaal bedoelden. Ik app de chirurg dat ik zijn hulp nodig heb omdat ze willen dat ik pas op  23 januari terugkom. Nogal laat lijkt me een eufemisme . "Bie! Today! The boy is about to die." Maak ik  de secretaresse duidelijk. Een flink uitgevallen vrouw met een even flink uitwaaierende pruik.  De pruik schrikt zich lam . "To die?!?!?!!!" 
"YES! knik ik veel betekenend en wijs om het hoekje van de deur. Daar heb  ik Mustapha opdracht gegeven zich slapende te houden, omdat ze ons anders wegsturen.  Het werkt. "Go to her, she is the wife of the doctor.." Huh? Zoiets geks heb ik niet eerder meegemaakt. Een rijzige vrouw bij de deur knikt nee als ik haar aan wil spreken. Mijn god, hoe doen we dat nu weer.. " Please madam, can I speak to you?" Ze blijft me strak aankijken, onderwijl stiekum mijn vuile voeten bespiedend. Als een nederig meisje, hand op mijn hart vertel ik haar dat ik haar man niet kan bereiken en dat we 'Bie! Vandaag!" een echo nodig hebben. Ik ben verbijsterd als ze omslaat: "Come!" Even later tilt Malang het slappe vermagerde lichaam van zijn broertje op de echotafel. Ik zucht. Weer gelukt. Na een half uur, de papieren zijn inmiddels  heen en  weer gegaan tussen de echodokter, de pruik, de beveiliger en vice versa. Maar uiteindelijk  krijg ik het result mee. Dicht geniet want vertrouwelijk. Buiten ruk ik het nietje eruit. Ik lees snel. Dit goed, dat goed etc etc. Maar aan het eind staan alarmerende woorden. Iets is vergroot in de lies aan weerszijden. Oei! Uitzaaingen? Geduld. Ik heb geen medische kennis. Volgende week dinsdag mag ik bellen of het result er is van de mri-scan. Ik app de orthopeed dat het me allemaal gelukt is en stuur een foto van het echo result. Hij appt terug. "Please come on wednesday to me with all results".

Het mag dan zo zijn dat de kliniek waar we de laatste foto moeten maken dicht is... en de volgende niet goed genoeg volgens de orthopeed, we eten gewoon een ijsje! Daarna óp naar de volgende kliniek. Een verademing. zo schoon en goed georganiseerd dat ik zelfs van het toilet gebruik durf te maken. Het is  een privékliniek. Ik tel maar weer eens 700 dalasis uit om de foto te laten maken. Tegen zevenen, we zijn dan 12 uur onderweg, zijn alle drie de onderzoeken gedaan en loop ik met de foto in een bruine enveloppe het ziekenhuis uit. 
Klaar! Roep ik tegen Mustapha. Hij probeert te lachen. Tanken, supermarkt, de driver betalen en naar huis. Met een koel blikje bananamilk rijden we de zonsondergang tegemoet. De driver wil nog vis meenemen van Tanji. Ik wil de zon in zee onder zien gaan. De kers op de taart!

Rust. Vooral ook voor Mustapha. Arm kind, de hele dag op sjouw. Maar een appel, een ijsje, een broodje, een bananamilk.. het maakt alles weer een beetje  goed. Hoop ik... insjallah! 
We waren een goed team: Amadou de driver en broer Malang die hem van rolstoel naar rolstoel tilde. En ik.
Na het weekend verder, als de mri-scan klaar is...