Vaste klant..

Alsof ik niet weggeweest ben. Tien jaar geleden bivakkeerde ik in Banjul hospital om een meisje te laten opereren. Ik werd vaste klant bij een van de winkeltjes buiten. Kocht er ontbijt, lunch, diner.En zeep om te wassen. Want in een ziekenhuis liggen betekent: zelf voor je verzorging zorgen. Of je familie. Of ik..
Koffie! Ik ga naar het eerste tentje en koop voor 3 man sweet bread mét boter, 2 blikjes fanta en koffie voor mezelf. Ik lach naar de boy. Cherno is zijn naam. Zijn moeder, onderwijl druk omelettes bakkend voor tussen de tapalapas, biedt haar zoon aan. "You can have him. Marry him". Met mijn bijna 73 jaar lijkt me dat geen goed plan. We lachen. Ik moet mijn naam zeggen, hier altijd twee: MamaAfrica/Tineke. De moeder: " Me, I am Mama America!" Dikke pret.  Gelukkig, want met al deze ellende is het heerlijk om voluit te lachen.
Daar roept de geaaide-arm-man: "Come to pay the bill.." Hij loodst me door de verveloze gangen van het ziekenhuis. De ooit groene muren zijn slechts grijs. Ik betaal. Hop! Ook verhoogd met 500 dalasis. Per dag schieten de prijzen omhoog. Niet bij te benen.. maar hij ligt nu toch mooi onder de scan!!! Linksom of rechtsom..🤣