Vrije vrijdag..

Gisteren een rustdag. Dwz  huis schoonmaken, wassen en alles doen waar ik niet aan toegekomen was. Het poesje is opeens verdwenen. Heel vreemd, want de buren hadden hem eten gegeven toen ik twee dagen steeds weg was. Ik mis hem. Het lammetje huppelt weer vrolijk met zijn zus achter het moederschaap aan. Gelukkig hoef ik hem verder niet te voeren. De kippen zijn mijn 'biobak' en eten alle groenten-  en rijstafval op.  De  kinderen halen dagelijks een ijsblok voor in het koelkastje. Pap brengt me 1x per week 2 grote vissen, die ik deel met Omar. Zo gaat dat hier in Gambia.

Mama zou komen helpen schoonmaken. De veranda had ik zelf al gedaan middels de forse tuinslang van Omar. Op de veranda vertelde ik Mama wat er allemaal gebeurd was de laatste dagen.  Zij vertaalde de trieste verhalen voor Oumi in het Mandinka. Die lag even verderop  op een mat in de schaduw van de sinaasappelboom.  Mama eindigde iedere keer met  "..allee along" . Het bleek "zo god het wil" te betekenen.  Ik herhaalde het  na elke Engelse zin en imiteerde het gezicht dat Mama er bij trok: berustend, ogen neer geslagen. Ondanks de trieste inhoud van mijn verhalen  lagen ze in een deuk van het lachen. Allee along dus, het zij zo...

Van schoonmaken kwam dus niks. Naar zee, kom op! De Samurai was inmiddels van een niet lekkende benzinepomp voorzien door Omar. Even geleend van een van de wrakken hier. Tanken en óp naar Kartong.  Bij de militaire grens controle zetten we onze liefste glimlach op en groetten uitgebreid in het Mandinka. De soldaat leek te besluiten dat we geen 'rebellen' waren en liet ons door

.Het strand van Kartong, wat heb ik het gemist. De huisjes van de Senegalese vissers, de paar kleurige boten die er op het strand liggen.. Casamance/Senegal aan de einder... Ik realiseerde me dat ik daar nooit meer naartoe zou kunnen lopen. Geeft niet, ik heb de herinnering aan het wilde water van de Halahin grensrivier die daar Gambia   van Senegal scheidt.  Even met de benen in  het water, heerlijk. Dan gaan we nog even terug  naar het checkpoint om ook bij Kartong Riverside te kijken en er een drankje te nemen bij DouDou's restaurant. 

Er blijkt een mini festival op het punt staan te gebeuren. De stoelen staan opgesteld en de de twee dj's testen alvast dansend achter de knoppen keihard de muziek. Het is een geweldig weerzien met de jongens die ik daar ken. "MAMA afrika.. you are so strong!!" roepen ze uit, me van onder tot boven opnemend. Ik lach, hug ze, schud handen, aai over ruggen.  Ze moesten eens weten wat een wrak ik ben. Als een blinde loop ik vaak half achter iemand, nu naast  Mama, met één hand op de schouder om niet te struikelen over de touwen en netten op het strand. 

Een biertje, een fanta en uitzicht over het water,  waar de piroques mensen overzetten naar Casamance. De zon staat al laag. De bestelde reuze garnalen moet ik thuis maar opeten.  Want het donker valt snel. Te snel. Als ik Mama bij haar roundhut afzet is het donker compleet.  Verblindende  tegenliggers maken dat ik  slechts voorzichtig in zn twee rijd. Als er onderweg een auto passeert ga ik er in zn vier netjes  achteraan rijden. Dat scheelt. Thuis bel ik Mama dat ik heelhuids aangekomen ben en smul van de supergrote gegrillde garnalen. DouDou's restaurant mag blijven..!

En even wat #mustapha betreft:  Toppers zijn jullie , meer dan duizend euro is er op #mustapha op de ing rekening binnen.  Ik ga voor min. €1500, nu ik weet dat het kanker is en hij misschien wel naar Dakar of Nederland zou moeten. Dat laatste heeft helaas veel om het lijf.. we wachten dinsdag af..