Challenger.. altijd weer een Challenger..

Vast van plan relaxed op 'mission' te gaan heb ik aan alles gedacht. Koffie in de thermosfles. Fles water, voor je weet maar nooit, een koelbox met daarin de bananen en straks de tapalapa met jadida. Want ik weet, als ik iets ga doen ver weg, waar ik nog nooit geweest ben... en als ik dan honger krijg... Dus niets aan het toeval over gelaten.

Ik rij de bekende weg naar Brikama. Daarna is het zaak een weg links te ontdekken die naar Makasuto gaat. Ik had graag de dame  die de medicijnen aangeboden heeft, gebeld. Maar ze heeft alleen een Nederlands nummer. Dus hoop ik op whatsapp onderweg. Ik  neem het dan (nog) niet zo nauw en rijd voort over de asfaltweg. Inmiddels heb ik google aangezet. Als die me laat zien dat ik rechtsaf moet ipv linksaf, raak ik in de war. Ik draai de telefoon, in de hoop dat het dan lijkt op linksaf. Wat ik ook doe, geen resultaat. Wég met google. Ik vraag de weg.

"Galoya......?"  Ik krijg een vaag antwoord dat volgens mij betekent 'ik heb honger'. Dit gaat het niet worden. Op een splitsing staat Seletti aangegeven. Echt niet! Dan zit ik direct in Casamance Senegal!! Omkeren maar.

Inmiddels ben ik bijna weer in Brikama. Blij dat ik 20 liter getankt heb. Bij een ijzerbedrijfje waar veel boys aan het hameren zijn, vraag ik nogmaals de weg, nu naar Makasutu. De motor slaat af. Na vijf keer starten hoor ik alleen nog een klik. Stoppen met starten anders is de accu direct leeg. De boys duwen me aan. Opeens begint de motor spontaan weer te lopen , terwijl ze nog maar een meter geduwd hadden. Ook goed. Ze wijzen me het weggetje naar links dat naar Makasutu leidt. Algauw is het geen weg meer. Eerder een droge rivierbedding, soms vergeven van het mulle zand. Ik werk me rot om de Sam van hobbel naar diepe kuil te manoevreren. Dit gaat zo een flink eind door. Tot ik een bord zie met Donkey Trust. Dat ken ik van fb.  Ik probeer mn contactpersoon te bereiken. Gelukkig belt ze me  zelf. Ik zit helemaal fout. Bij Makasutu houdt de weg op. Terug naar Brikama en dan die  en die weg memen. Ik hou het bijna voor gezien. Deze weg nog een keer terug? In de hitte? I give up.  Dan komt er achter het hek van de Donkey Trust  net een man aansjokken, fiets aan de hand. Kubuneh had ik net gehoord. Galoya komt ná Kubuneh! Dat ken ik. Dat is rete-ver over een vreselijke weg... "Galoya Kubuneh...????"  Het gebaar dat de man maakt, een halve cirkel namelijk, betekent 'omrijden'.  Als twee mensen zeggen dat ik deze weg niet moet nemen, lijkt me dat ik dat niet moet negeren. Wéér terug naar Brikama. De auto slaat steeds vaker af. Ik bedenk dat ie teveel benzine krijgt en dat ie dus steeds verzuipt. Te weinig vaart om de benzine 'op te drinken'. Logica van de koude grond. Ik wacht dus netjes tot de benzine wat verdampt is en na een paar minuten start de schat weer. Ok. Op weg! 

Twee uur verder, en ik ben weer terug in Brikama. Van opgeven weet ik niet écht. Ik ga het vinden, de weg naar Kubuneh. Er kan echter geen lachje of groet meer af.

Ik vind hem. De electricitetscentrale staat er nog steeds. De grintafgraving met rood 'sand and rock' doet me vermoeden dat ik in Amerika ben. Was de weg vroeger leeg op een paar compounds na, nu is het totaal bebouwd. De weg is fantastisch vergeleken met waar ik daarstraks reed. Red sand, kuilen, maar redelijk te overzien. Mijn contactpersoon staat me aan het eind op te wachten. Ik ben er. Niet te geloven.  Mission accomplished. Missie volbracht.

Daarstraks - het is een dag later- heb ik de pillen gebracht naar Mustapha. De tumor is groter dan een voetbal en niet om aan te zien. Er ligt een doek o er. Dankzij de pillen heeft hij geen pijn en slaapt goed. Hij lag in een hoek van de bank naar de tv te kijken. Hij probeerde een glimlach voor de foto. Zaterdag ga ik  Malangs  verjaardag bij hem vieren. Met slingers en cake en fanta. Vind ie leuk gelukkig.. arm joch..