Zucht..

Het mooiste is om spannende, ontroerende en vooral  exotische verhalen te vertellen. Dat is leuk voor mijn mensen die thuis naast de verwarming zitten te kleumen met een goed boek of tv zitten te kijken.  Ik kan nog veel meer bedenken. Mensen zijn ziek en kunnen zelf niet zo ver meer reizen. Of ze zijn van zichzelf niet zo stoer en ondernemend als mijn leven hier lijkt te zijn. Genoeg. Ik kan er kort over zijn. Het is een schier eindeloos geploeter waarvan ik me soms afvraag waarom toch allemaal.  Ok, ik hou meer van uitdagingen dan van in een hoekje zitten. Ik hou ook van een warm land in de winter. Exotisme is me ook niet vreemd.  Maar zoals alles, er zijn grenzen. 

De les voor vandaag. Ik heb namelijk  nare zwerende wonden aan tenen en handen gekregen.  Ik mag dan denken dat ik een halve Gambiaan ben, mijn lijf denkt daar anders over. De witte dunne huid is niet gemaakt voor te zonnige streken, laat staan voor Afrika. Tel daarbij op mijn niet al te frivole bloedsomloop  - verplicht steunkousen dragen om vocht in de benen tegen te gaan - en de uitkomst is duidelijk. Wil je desondanks hier zijn dan zal je A. heel goed op moeten letten met wondjes en B. super hygienisch moeten zijn. 

Ok. Les geleerd en ook uitgebreid aan Malang uitgelegd. Maar hij is een Gambiaans kind in een euro/afro/mix huishouden.   Niets aan te doen. Ik ga proberen de boel schoon te houden en hij zal mee moeten doen. Geen oude bananendoos met vage kweektuintjes van appelpitjes meer in de slaapkamer. Hop! Hoe leuk en ondernemend ook,  naar buiten ermee! 

Wat er verder allemaal nog voor regels bij zijn gekomen.. laat maar.. ik heb al moeite genoeg om ze zelf te handhaven.  De wonden lijken op de terugtocht. Ik heb super bacteriele creme gekregen die wonderen verricht. Plus dat ik stevige Nederlandse antibiotica pillen slik. Het komt goed. Maar in Afrika gaat dat niet vanzelf..