Bye bye!
4 februari 2024 - Diemen, Nederland
Met fotoos https://tinekekalis.blogspot.com/2024/02/dit-jaar-waren-we-op-de-compound-een.html
Dit jaar waren we op de compound èén grote familie. Zoveel fijner dan uit privacy overwegingen afstand te houden. Oumi en Omar, de compound eigenaren, met hun kinderen Doudou, Mariama, Ami , Mbay en last but not least Baby Syreh. Hulpje Ami kookte om beurten met oudste dochter en voorzagen me elke dag van rijst met saus. De vis regelde ik vaak zelf als Vriend Pap me weer eens een flinke cooler vol stopte. Het bleek een goed idee om voor hen maandelijks rijst te kopen waar Malang en ik dan van konden mee eten.
Ik heb genoten van vrolijkmakertje Syreh. Hoe wij konden communiceren was geweldig! Als ik met haar praatte terwijl ze op de rug van Oumi zat, keek ze om het hoekje van Oumis schouder met een blik van " heb je het gehoord? Geloof jij dat nou?!"
Ik ga afronden. Zit in de glanzendwitte 'diplomatic car' van my mbitang/ mn schoonzoon, de man van sponsordochter Mama. Op weg naar airport. Met kiloos sinaasappels in mn koffer. Titel van een boek?
Manyima lag nog op bed en had besloten niet mee te gaan. Even naast haar gelegen en moed ingesproken. Haar familie dag gezegd en nu op weg. De palmbomen scheuren voor bij. De zon staat inmiddels klaar voor de dag.
Omar, Mama met Boubacar en Malang zijn mee om me uit te zwaaien. Dag allemaal bedankt voor jullie aandacht en support! ❤🧡💛💚💙💜
is loslaten
En toch nog iets van die persoon
of de plek waar je geweest bent
in je houden.
Je kunt iemand niet vasthouden.
Je moet afscheid nemen
ook niet als iets droevigs zien;
eerders als blijdschap:
die persoon, die plek,
laat iets in jou achter
opdat jij ermee verder kunt.
Je kunt blij zijn
omdat je zo rijk bent
dat je die persoon hebt mogen ontmoeten,
dat je op die plaats bent geweest
en er vol van bent.
Afscheid nemen
is dag zeggen
en proberen alleen verder te gaan
met de steun
die je gekregen hebt.
Abel Herzberg