Digitaal verder..

"Tin! I have a surprise for you!"
Het zal eens niet.. zelfs aan de telefoon.. De koffie heb ik zelf gezet en bovendien niet echt digitaal te regelen lijkt me. "Wait, I am coming!" hoor ik Malang mompelen. Op het schermpje zie ik zijn donkere gezicht op de donkere veranda van zijn moeders compound. Het licht van het mobieltje doet zijn brede lach met grote witte tanden oplichten in het donker. De glans op zijn wangen is bijna paars. Er wordt gerommeld, op het schermpje slechts iets onduidelijks: het golfplaten dak? De kapotte cementvloer? Ik begrijp dat hij een foto wil sturen. Hoe ik dat moet zien terwijl ik met hem facetime... Ook ik rommel en weet zowaar de foto app te openen. Mijn mond valt open.. twee google sateliet opnames van de Roundhut. Hoe krijgt hij dat nou voor mekaar?! Hij heeft zélf geen mobiel en zijn moeder is altijd onderweg of nergens. 
" We walk. I put the Adidas!"  Mocht ik ooit nog denken dat hij pas iets snapt als ik het uitleg, die tijd is voorbij.  De Adidas is de app waar ik altijd mee loop. Voor de veiligheid gaf ik altijd mijn mobiel aan hem af. Hij vond het heerlijk om te zien hoe onze stappen meter voor meter geregistreerd werden. Nog leuker was het als ik de satellietversie aanzette en hij precies kon zien waar het pad links- of rechtsaf ging.. Vervolgens deden we een wedstrijdje wie aan het eind het juiste  aantal kilometers kon raden.
 "Look Tin, Baobab juice!" Hij steekt  twee flessen met wit spul omhoog. Trots.
Het begint me te dagen. Hij moet met een vriendje die wél een mobiel heeft, naar de bush zijn gegaan. Aldaar - ik moet er niet aan denken -  zijn ze natuurlijk in een grote  hoge baobabboom geklommen om de dikke hangende vruchten ter grootte van een aubergine te plukken. "No no, we did not climb, they fall!" stelt hij me gerust.  
Ik geloof hem direct. Jaar na jaar bezweer ik hem niet te klimmen. Hij zal de eerste niet zijn die eruit dondert en zijn nek breekt. Vreselijk.
We kletsen nog wat door over de verjaardag die komt. " Five days only!"  Ik zeg dat zijn moeder het geld heeft. Hij, dat Kumba dat krijgt om een taart mee te maken. Apart, maar wel heel leuk. Kumba heeft een soort hotelschool gedaan. Ik ken haar van kinds af aan, de dochter van Fatou Bananou.
Natuurlijk verhuist de mobiel ter plekke naar Kumba die me omstandig uitlegt hoe ze me mist. Op de achtergrond het koppie van Effou. Ik zwaai zwaai..lach en roep enhousist dat ik Effou's 'salad' mis. Altijd vers geplukt uit haar garden. En dan ..opeens.. "kiss kiss!" en zwart is het schermpje. 
In de kamer is het stil. Heel stil. En koud.