Geen geluk zonder druk

Zo'n dag.. dat ik wel kan gillen. Het hele huis staat ondersteboven. Alle bedden, kussens , knuffels in de hete zon. In de hoop dat de bed-bugs dat toch écht teveel vinden. Al weken denk ik dat ik een voedselallergie heb voor alles wat met pinda te maken heeft. Op het laatst at ik gewoon maar kale rijst en veel histamine tabletten. Totdat ik gisteren maar eens ging navragen bij een kennis die een hulppost heeft hier. Of het geen bedwantsen konden zijn,  roeg ze. Huh?!!!  Hop! naar google. De tekenen klopten, kompleet met koorts en opgezette keel en zo nog wat aardige bijwerkingen. 

Vandaag na rijp beraad met Oumi en Omar die er behoorlijk van schrokken - want bed-bugs!! you dont want that...they travel!!! - ging vanochtend alles naar buiten., bovenop de geparkeerde auto's op de compound. Dan alle vloeren vegen en soppen met bleekwater. Dan ramen en deuren dicht en spuiten maar. 

En zo zit ik de hele dag verbannen  op de veranda. Met uitzicht op de was en de bedden uitstalling. Tel daarbij op een zwerende teen en vinger en daar weer bovenop dat ze mn telefoonaccount geblokkeerd hebben omdat ik hun waarschuwing niet op tijd snapte.... dan snap je dat ik wil gillen. En als ik dat doe, dat de meiden me dan aan de overkant sloom aan gaan zitten te staren. Grrrr!!!

"Omar, make me laugh please, and organise a new body for me, a black one!". Hij lacht en vult aan "..and younger!"

Gelukkig was ik vanochtend vroeg nog positief en waste samen met Malang de kerstboom. Met al die Omo had die de mooiste sneeuw van de hele wereld..