Een nieuw begin..

Weer een nieuwe week begonnen, yeah! 

Om zeven uur, de zon is weliswaar op maar voorlopig nog achter de bomen, gym ik met Nederland in Beweging. Ondertussen "Malang, wouli bang!" ..opstaan!! Ik lok hem met thee en zeg hem ook zn schooluniform uit de omo te halen en uit te spoelen. Zowaar, alles gebeurt zonder morren, dat belooft wat.   Ondertussen heeft de melk zichzelf in de koelkast tot yoghurt omgevormd. Raadsel hoe dat kan, maar zeker is: het scheelt me een hoop gedoe met thermometer en pakken warm water vullen. "We do breakfast after walking"  onderwijl wijzend op de bakjes muesli die staan te weken.  Op pad dus.

Malang neemt de telefoon en de zak met tel-kralen die we bij school langs gaan brengen. Ik heb alleen een fles water en een handoek. Want dat het alweer warm gaat worden is duidelijk. Voor de deur staan drie kinderen, een grote en twee kleine. Shit, de brandwond moet ik verzorgen! Ze moeten om de twee dagen  terugkomen van me om de grote brandwond te verbinden. Ik wijs ze op de bank op de veranda. Eerst gaan Malang en ik lopen, daarna pas ga ik het beentje doen. 

Dus inderdaad, op pad nu. Via Malangs vroegere school lopen we langs de gardens. De vrouwen staan gebukt en komen overeind op mijn 'Salaam Aleikum!' Al lopend roep ik het begroetings ritueel "i saama i saama, etc etc " Het is fijn koel onder de bomen, af en toe een open plek met zon en direct weer hitte. We ronden de tuinen en zijn dan alweer op de terugweg. 1-2-3-4 doen Malang en ik. We bootsen King Soldier na. 

Bijna bij huis gaan we raden: hoeveel km deden we?    Ik: 2,9.      Malang: 3 point something.   De uitkomst: 3.5 km! Wow!

Op de veranda ligt de grootste van de drie languit op de rieten bank. De andere twee wachten zittend op het muurtje.  Malang gaat naar de shop om ontbijt voor ze te kopen. Ik was ondertussen het been met unicura zeep en spoel en spoel met water tot de pleister loslaat. De wond mag dan felroze zijn, hij ziet er goed uit. Geen etter, geen bloed. Deze amateur kán het dus, met behulp van gezond verstand. Het gekookte water staat met zout af te koelen. Ik geef het joch de beer, want zout in de wonde moet toch wel zeer doen. Hij geeft geen kick.

Alles is schoon, nu alleen nog goed laten drogen. Malang brengt de thee met de tapalapa rond. In stilte dopen ze het broodje in de Mepal soepkoppen met thee, poedermelk en suiker. Voor de terugweg, want  toch weer 2.5 km lopen. Op het dunne bruine beentje een spierwitte eilandpleister om de helende wond te beschermen. En daar gaan ze weer, mét  de beer. "See you on wednesday" roep ik ze nog na.

Nu gaan wij ontbijten. Het is inmiddels 10 uur. Deze dag pakt niemand ons weer af.