De looptocht voor gigabytes

Een beetje te laat voor de zon - het was al acht uur -  gingen we toch op pad. Malang probeerde nog tegen te stribbelen maar sjokte uiteindelijk sjagreinig op zn slippers achter me aan. 'Jo met de banjo' ging naar Qcell lopen om de maandelijkse gigabytes internet te betalen. Aan de andere kant van Gunjur. De dorpen hier zijn zeer uitgebreid en rijgen zich bijna aan elkaar, dus een flink eind lopen. Maakt niet uit, dat kunnen we.

Onderweg - we nemen zigzag straatjes met steeds weer zon aan de zijkant - komen we van alles en iedereen tegen. "Answer Tin, is Binta".  In de verte werkt een dikke vrouw zich in lang gewaad vooruit.  Ik ken zoveel Binta's, " the one of the tomatoes?" probeer ik.  Nee nee, je weet wel Binta! Opeens gaat me een licht op. We passeerden daarstraks het huis van Binta de vroedvrouw die Malang ter wereld heeft gebracht. Ik vertelde hem hoe ze bovenop de dikke buik van zn moeder was gekropen om hem eruit te persen. Uit zichzelf lukte dat maar niet. "Hello Binta!!!" roep ik naar de jurk in de verte.  Ze komt aansjokken en zegt quasi beledigd dat ik me allang had moeten laten zien aan haar. Ik wrijf over haar rug "happy to see you!"  Ze is met pensioen. Ze kan de babies die ze ter wereld hielp niet meer tellen. "More then thousand".  Ze vertelt dat ze een shopje heeft met "coffee from UK !" Ik beloof haar dat we die zulen gaan kopen, later, als de mijne op is. Malang hangt al die tijd tegen het  muurtje van de moskee in aanbouw.  en overdenkt duidelijk wat er gezegd wordt.  Later zegt ie "she brought me out, i know of course".  Heerlijk wijsneusje.

De wandeling , beter gezegd looptocht, gaat naar het internetkantoortje van Qcell. Ik betaal de 1900 dalasis, my guilty pleasure.  Buiten kopen we oliebollen,hier als ontbijt bedoeld.

We dwalen door achteraf straatjes waar ik het bestaan niet vanaf wist, want altijd ging alles met de jeep. Een meisje speelt met een blikje in het zand, zittend tegen een muurtje. Een 'oma' draagt haar kleinkind en beveelt me min of meer een foto te nemen.  Midden ergens op straat staat een soort hok met een plant erin, een 'pia', een avocadoboom-in-wording.

Ik wordt te moe, realiseer ik me. Spoedig zullen we bij de school zijn. Daar maar even zitten en water drinken. But that is another story!