Dertien...

Te laat.. de oranje gloed van de ondergaande zon boven de mangobomen - waarschijnlijk is de oranje bol alleen bij zee waarneembaar -  verdwijnt in de seconde dat ik mn mobiel pak om een foto te maken.  Ik zit al een tijdje op de veranda een luisterboek te lezen. Helaas hapert hij nogal eens, maar het staat de melancholie die het boek van Arthur Japin oproept niet in de weg. Het treurig eindigende leven van de zangeres- die-geen-zangeres-mocht-zijn: Anna Witsen, eind 19de eeuw.  Ik zoek de muziek op die er bij hoort  en ben geraakt. Vlak voor de eerste feministische golf geeft de hoofdpersoon haar leven op. Als vrouw aan handen en voeten gebonden aan conventies, niet vrij kunnen zijn.  

En dan het contrast. Ik op de veranda in een land waar het totaal anders is. Waar de schapen met hun dartele lammetjes achter zich aan, zich lijken te vergapen aan mij, hopend op wat eten. Het wordt snel donker.  "..kong-kong.."  roept Malang, het geluid van kloppen-op-de-deur nabootsend. Terug van school smijt hij zn fiets op de veranda en neemt lachend plaats op het muurtje tegenover me..  We kletsen wat. Het is al zeven uur. Ik moet zijn eten warm gaan maken.. life goes on... 

Als de rijst op het vuur staat komt ie lieflijk tegen me aan hangen. In zijn hand een ieniemini pappiertje wat een ticket voor moet stellen. Het enige wat direct opvalt is ' adult 50 dalasis'.  Vrijdag is er 'culture party' bij de school. Ik weet van vroeger dat ze dan het schoolplein afhuren en dat het niets te maken heeft met school. Malang wil erheen. Hoe laat dan? Om drie uur.  Ik zeg dat dat ok is , dat ik hem om zes uur dan kom ophalen.   Maar dát is niet de bedoeling. Uitleggen waarom ik het niet zie zitten dat hij daar 's avonds in het pikkedonker rondhangt - met alleen verlichting op het 'podium' -  slaat niet echt aan.  Mokkend kijkt hij de andere kant op. Ik vraag hem wat zijn mom ervan zou vinden. Hij haalt zn schouders op . Matou bellen lijkt mij het beste en ik leg haar het probleem voor. "Six o'clock. He can do that." Kort maar krachtig legt ze het nog even uit in Mandinka en besluit tegen mij "thats it." De lijn is verbroken.  Zachtjes snikkend heeft hij zich op zn bed terug getrokken. Ik zeg nog dat ik het begrijp, dat je niet mag terwijl je zo graag wil. Dertien jaar.. nog even wachten schatje, met zestien mag het. 

Melancholie... ach gosj.. ik ben ook dertien geweest..