Van een trein die tot stilstand kwam..

Zondagochtend. Het is nog redelijk donker in de kamer (voor dat de zon buiten al meer dan twee uur haar werk doet). Door het muskietennet zie ik grijze strepen boven me. Het golfplaten plafond. Keurig afgewerkt met cement langs de randen zodat geen beest, groot of klein, naar binnen kan piepen. "Lizard is not a problem, but this gekkos!....  they do harm.." Fijn om te horen dat ik dat acht jaar lang allemaal  niet geweten heb.  

Zondagochtend dus. De trein is tot stilstand gekomen. Geen boys die op de deur kloppen omdat ze een stove gaan bouwen en de auto nodig hebben.  Geen gedoe aan het aanrecht, met als een dwaas kopjes vullen met nescafe en teveel suiker, heet water maken, mn eigen havermout tussendoor met snel nog even geweekte tuttifrutti, tapalapa smeren met boter of chocoladepasta.. zeg maar hoe je het hebben wil..

Pfht.. rust, stilte, zon op mn gezicht. Even later op mn blote lijf, want in een klapstoel met veel kussens erin neer gezegen voor het inmiddels geopende raam. Privé, met uitzicht op de enorme bladeren van de bananenboom. Met daarnaast de cocospalm, al 3 meter hoog, mn trots. Mijn gedachten wandelen terug.. Naar de tijd dat ik 25 bananen had en 3 cocospalmen. Weet je veel.. je doet maar wat. Je bewatert ze elke dag met tientallen emmers water uit de put. Zelf opgehaald. Alles trouwens zelf. Met hulp van de nog jonge Malang. Ik was hier lang. Tijd genoeg om de sticks langs te veranda te zien veranderen in groene struiken met kleine blauwe bloemetjes. De twee meter hoge struik met zachtroze bloemen langs de ingang. 'Those were the days'.. Als het afscheid kwam , zag ik de bui pas hangen. Niet alleen letterlijk: het regenseizoen kwam eraan. Dat zou alleen maar fijn zijn voor de planten en bomen. Maar niemand zou meer naar mijn opgekweekte liefjes omkijken. Sterker nog, de schapen van Omar - " ..is my lifestock.." -  zouden zich tegoed doen aan al dat heerlijke groen en niemand zou ze wegjagen.  'Caring'... een woord dat ze vooral kennen van mij. "Please.. take care!"  Want ieder heeft genoeg aan zichzelf. En zelfs dat is nog teveel.  Daarom gaan kinderen dood. Ze wachten te lang met  naar een kliniek gaan. Als  ze er al acht op slaan, gaan ze naar een  local, die ze na betalen van veel geld naar huis stuurt met een met houtjes en kruiden gevulde smerige waterfles.  Opdrinken en hopen dat het helpt.

Ik doe maar een greep in mijn 'gambia-kennis' en weet dat er ook mensen zijn die wel naar een kliniekje gaan. 'Koddo koddo koddo'.. geld geld geld. Het hospital komt pas in zicht als er een toubab komt die in plaats van de vieze gescheurde briefjes, schone roze  dalasis  per tweehonderd uit kan tellen.

Rust rust rust. Mijn gedachten kunnen weer zachtjes dwalen . Naar vroeger, naar toen.. Maar ook naar vorige week. Naar wat er allemaal gebeurde terwijl ik in de auto van hospitaal naar hospitaal racete met mijn driver Rupsje Nooitgenoeg.  Plafonds werden gemaakt terwijl ik daartoe geen voorbereidingen had getroffen. Alles in één chaotische hoop op bed , zonder plastic erover. Al het meubilair aan de kant geduwd om erbij te kunnen. Who cares... 

En nu zie ik alles wat er tussendoor toch nog gedaan is. Door boys die ik niet ken want via deze en dan weer via gene bij elkaar geronseld. In een huis notabene waar ik niemand in laat als ik ze niet ken want alles zal gejat worden. Het viel alleszins mee.  Mijn tablet lag ongedeerd tussen de rotzooi. Oke, de emmer sinaasappels was gehalveerd, de waterflessen in gebruik genomen " we need drink".. I know, is ok, no problem.  Wie ze betaalt.. ik niet.. het dak en plafonds was in één prijs berekend. Als ik het ze vraag kijken ze me aan met een lachend gezicht. "No problem, he is our brother, he will pay us"..  Omdat ik dat nog moet zien geef ik ze elk wat handgeld mee. Met een lege broekzak naar huis .. no way.

Zondag. Geen Malang. Hij is groot nu, bijna dertien. En ik had geen tijd voor hem. Hij is op zn eigen compound gebleven. Ik mis hem nu. Maar ga eraan wennen dat mn kleine boy het nu druk heeft met zijn vrienden. Wel gisteren zijn fiets een nieuwe binnenband laten geven door Omar. Kan hij op de fiets naar Mustapha om bananen te brengen en gezellig te doen. Of hij ook gaat... "I did it" zegt Zako, zn oudere broer. Loslaten Tien, loslaten. Genieten van je rust! "No caring!" lach ik tegen mezelf. 

Ik zucht, geniet van de ochtendzon na een koude nacht. Rustig koffie zetten, een sinaasappel persen.. misschien even naar het strand...

Fijne dag allemaal en dank voor al jullie steun!

Fotoos: Malang en Mustapha aan zee, 

 9 jaar, 

               Malang, 8 jr, met roze bloemen in zn oor naar school