Op naar de Roundhut !

EN toen moest het ervan komen: naar de Roundhut. Omar en Oumi weerzien. Ik voel me schuldig dat ik de Roundhut, recht tegenover hun huis en op hun compound, drie jaar aan zijn lot heb over gelaten. Ik had de sleutel destijds mee naar Europa genomen,niet wetend dat corona roet in het eten zou gooien.  Tel daar nog een extra wegblijf-jaar bij op vanwege de knieoperatie en je komt op drie en een half jaar afwezigheid. Tot zover mn schuldgevoel want er is meer te doen.
De aanblik binnen in de Roundhut toen ik de buitendeur opende was nog het best te vergelijken met een onder gescheten kippenhok. Niet alleen de vloeren, maar letterlijk alles stoelen, tafels, bedden, emmers, kasten,  etc etc. 
Mama en Makam  namen de lokale bezem ter hand - bosjes riet- en stormden tegen wanden en plafonds op. Niet nadat ze de complete inhoud eerst buiten gezet hadden. 
In shock zat ik op de veranda tussen dozen verband, speelgoed, boeken, bussen verf, tuingereedschap... teveel en te verschillend om op te noemen. En alles vies, vuil, smerig.
Als beesten gingen ze de Roundhut te lijf en toen de vrouwen van school kwamen was het de beurt aan alles wat buiten stond te soppen. Gelukkig was er in mijn afwezigheid stromend water gekomen. Emmers vol vuil water werden over het hek gekeild. En ik ondertusen nog proberen de regie weer op me te nemen. Niet dus. Zonder koffie de hele dag, met alleen een tapalapa beans in de morgen. Een stokbroodje met bonenmengsel ertussen, dat Malang vioor 25 dalalasis bij Mama Mburo gehaald had. 
Matou en Sibou sopten dat het een aard had.  Honger, dorst, hoofdpijn was mijn deel..
Op een gegeven moment - van tijd had ik geen idee - overzag ik de bende buiten.  In no time valt het donker hier in. Dus : Now!Now!   iedereen please! helpen om de boel weer binnen te krijgen. Ramen sluiten en op slot doen nu ik nog wat kan zien.

En daar kwam ze hoor: de volle maan boven de compound. Geluk stroomt binnen. We did it! In één dag! Waanzinnig.
En nu lig ik al uren schoon gebadderd op Matou haar bed. Mn zegeningen zijn niet meer te tellen..