Jantje lacht Jantje huilt..

Afrika is een wereld van scherpe contrasten. Zwart versus wit onder andere , vandaag weer eens ondervonden als toubab ( witte).

Maar eerst iets leuks. Op de compound scharrelen schapen die deze week lammetjes hebben gekregen. Een kleintje viel me op omdat ie met kromme wankele pootjes probeert bij te blijven. Ik wees Oumi erop. "The mother pushed it out. It is part of a twin. He is second..". Ze bleef me met een spijtig gezicht aankijken. Ik weet gewoon dat ze dit zielige geval weer voor kennis aannemen. Dus tilde ik het veel te iele beestje op . Vogelde een fles met slangetje in elkaar, vulde het met melk en nam het op schoot. Het slangetje was erg provisorisch, maar het beestje dronk toch. En nu hebben we er naast het baby poesje  een lammetje bij.  Hoe ik dat nou weer ga doen. De poes heb ik inmiddels aan het eten gekregen na eerst eindeloos theelepeltjes melk in het bekkie te gieten. Who is next..??

De ochtend was super. Naar de beach om een immigratiestempel te halen . Met de auto,wow!

Daar lag de zee, voor me, met de boten."Bato! Bato!" (zee..!) begon ik als een blij kind te schreeuwen. Voorzichtig stap voor stap tussen de boten door, over touwen en netten stappend .. eindelijk de zee! Verbazend dat ik regelmatig mn naam hoorde na 3 jaar. " Mama! Is me, Tijan!!   I see your car, fo famo! Long time...!" En zo komt per dag de herinnering aan mij bekende  mensen  boven. Die van die shop, die van die garage, die... en die... je weet wel.. ik ben het.. van de tomaten op de markt... 

De politiepost in Sifoe gooit echter roet in het eten. Ik zie het aan de kop van de politieman. Hij moet me hebben. Ik geef hem mijn kersverse papieren. Interesseert hem niet. Roadtax! Ik wist het. Ze gaan me pakken op roadtax. Per 1 januari moet dat weer betaald worden. Maar de regering heeft het nog niet klaar. Geen probleem denk je dan. Dat liet Omar me althans geloven. Niet dus. De bijbehorende sticker op de voorruit wijst 2019 aan. " NOT GOOD, PARC YOUR CAR!"

Inwendig vloek ik, bel Omar en geef de telefoon over aan de police officer. "It is the law, parc your car!" Hij wijst me een plek aan naast het bureau.  Dit gaat niet gebeuren, linksom of rechtsom. " Please give me my papers!" Ik begin nu openlijk kwaad te worden. Het huilen staat me nader dan het lachen. "You make me cry" waarschuw ik hem, wetend dat ze daar niet tegen kunnen.  Prompt grijpt hij naar zn borstzak en vist mn papieren eruit. 

Als een donderslag bij heldere hemel draait hij om: " Take my number, not any police wil disturb you" en hij wijst naar mn telefoon. Als een huilend kind noteer ik braaf wat hij zegt."..Sifoe... police..." En weg mag ik.

Later hoor ik dat Omar de vader van  de man gebeld heeft. Of ie even tegen zn zoon wou zeggen wie hij voor zich heeft.. ik zag de man inderdaad even met nóg een mobil aan zn oor staan. 

Pfht. Ik was zo gestresst dat ik niet meer normaal kon rijden. Thuis twee emmers water over mn kop gegooid en onder het net op bed tot rust gekomen. Met het Stabat Mater van Pergolesi. Ja, de man moet wel weten wie hij voor zich heeft..🤣

Africa.. it sucks sometimes...