Daar waren ze dan toch..

..de timmerlui. Twee potige mannen die met gevaar voor eigen leven via de slappe golfplaten op de veranda naar boven klauterden. Geen woord teveel zogezegd, want ze kwamen er - in grote lijnen -  niet meer vanaf tot aan de lunch. Ik noem ze Team 3. De nummers één en twee lieten het namelijk afweten. Zonder dat te melden uitteraard.

Soms word ik hier even geleefd door de plaatselijke mores. Dat betekent dat de mannen pas echt gelukkig zijn als je ze 'dasamo' geeft. Ontbijt. Sterke hete thee met melk en heel veel suiker. Met daarnaast een half stokbroodje met margarine. Dat werd chocopasta, deste lekkerder. Maar ondertussen moest ik ook razendsnel de kamers ontruimen. Want ze begonnen natuurlijk juist in de kamer die nog niet ontruimd was. Zonder koffie,met een snel omgeslagen doek om het lijf werkte ik me even het schompes.

De lunch is inmiddels achter de kiezen en ik ben moe, wil een bad. Maar hoe doe je dat met overal ogen vanaf het nog open dak. Ik besluit op de veranda water over me heen te gooien. De enkellange rappa  rond mn middel geknoopt. Oei! Waar is de handdoek gebleven in deze bende? Ik struin zijknat de palo in en laat een rood spoor achter me. Nee he! Please, geen bloed aub. Ik kijk of ik ergens een wondje heb. Niets. Menstruatie op mijn leeftijd lijkt me nogal curieus. Dan zie ik hoe het rode water uit de minstens 8 jaar oude doek druipt. Heel apart, want zo vaak gewassen en nooit gezien dat het afgaf. Ik waan me heel even niet bekeken, doe snel de doek af en zoek naakt naar de handdoek. Snel! Snel! Hahaha, dan maar de jurk over het natte lijf. Even later sta ik fris gepoedeld op de veranda.  Malang vraagt zich wel af wat er met mn benen is,: rood  of ze verbrand zijn. Kniesoor die daar op let.

Mmh, fijn! Ik heb nog een koud biertje. Yeah!!!