Een rare dag

De laatste van het jaar is gevuld met een mix aan rare, vrolijke en dieptrieste gevoelens.  Het vrolijke: de meester van de preschool in Sambuyang heeft voor het eerst van zijn leven een puzzle gemaakt. Hilarisch, want bij elk stukje dat paste was hij opgetogen als een vierjarig kind, waar de puzzle voor bedoeld was volgens de doos. En Mariet en ik juichten vrolijk mee bij elk passend stukje.Mariet vroeg me namelijk te helpen met het uitpakken van de vele bananendozen vol met boeken, speelgoed en serieus leermateriaal in nog serieuzere houten dozen. Alles bestemd voor de preschool - is voor kinderen van 3-7 jaar- in het arme dorp Sambuyang. De drie 'leerkrachten' werken er vrijwillig. Mariet heeft met haar stichting voor een derde klas - lees gebouw - gezorgd. Zaterdag komt er zelfs buiten speelmateriaal als schommels en wippen.  

"Once a teacher, always a teacher".  Schoot ik eerst schoorvoetend, maar vandaag alsnog in volle vaart in die rol en probeerde  het doel van al die houten dozen te ontdekken. Dus in plaats van rekken te vullen met speelgoed, zat ik het ene memoryspel na het andere lottospel uit elkaar te houden en te snappen. Als ik het al niet 1-2-3 snap, hoe moeten de leerkrachten dat dan begrijpen. Om het nog maar niet over de kinderen te hebben. Een uitleg-middag cq 'recources workshop' leek ons een goed idee. En Mariet ondertussen de rekken maar vullen met de mooiste engelse (platen)boeken, spelletjes en verkleedkleren. Alles gedoneerd in Nederland.

En dan toch maar het dieptrieste. Mn broer is op zn hoofd gevallen en ligt in het ziekenhuis. Hij is er zowaar goed vanaf gekomen ondanks een hersenbloeding. Dat het maar positief mag doorzetten.

Helaas hebben de mannen van het  dorp onze 18-jarige gezonde buurjongen moeten begraven vanochtend. Een grote schok omdat hij tijdens voetballen 'gewoon gevallen' was. Wat ze in de dorpskliniek waar hij naartoe gebracht werd, met hem uitgespookt hebben of juist helemaal niet... niemand die iets weet. Een diagnose is niet gesteld of niet gezegd. Maar men weet wel  hoe het hier gaat als je naar een dorpskliniekhe gebracht wordt.  De verantwoordelijke in de kliniek is meestal te druk met bv TikTok op de mobiel en wijst de patient waar hij of zij kan gaan liggen of zitten. Later plaatsen ze dan vaak 'drips' ( infuus) ook al krijgen ze de naald er nauwelijks in (helaas eigen ervaring). Desinteresse en luiheid doet de rest. En dan rest ze alleen nog te vermelden "He pass away, sorry."  Woede en onmacht over dit soort dingen van mijn kant. 'AFRICAN CULTURE' maakt dat de mensen zich verdrietig neerleggen bij deze rauwe beslissing over iemands leven.  Een prachtige ogenschijnlijk gezonde boy - hij had s ochtends nog gewoon gegeten en het schoolgeld betaald aan de moskee-  is heengegaan. Rust in vrede . Of zoals ze hier zeggen Rest in Perfect Peace.. 

Update: jonge voetballers blijken vaker op het veld een hartstilstand te krijgen las ik. Meestal toch een niet eerder ontdekte hartafwijking. Met een  defibrillator had hij gered kunnen worden. Wie heeft dat hier?!!! Niet dus.. hartmassage was misschien wel mogelijk geweest..? Tot zover.

Fijne jaarwisseling allemaal. Probeer er wat van te maken in het Nieuwe Jaar 2024!

Groet uit Gambia van Malang en mij.