Lopen lopen lopen...

Niets vermoedend ging ik weer op stap om eindelijk de zon op te zien komen. Door de 'proef wandeling' gisteren van slechts 3,2 km wist ik waar ik moest zijn. Niet te ver van wat wij de bebouwde kom noemen. Het voelde alsof ik op de camino liep, maar dan in Afrika. Dus thermoskan met koffie mee.

Ik wilde een grotere bocht maken  en daarmee meer km's.  De zon in de gaten houdend slingerde ik door verlaten bush. Geen mens te zien. Wachtend op een weg naar rechts.

Eindelijk,na lang lopen vond ik die. En toen ik daar een compound zag met een rond scharrelende  familie, besloot ik dat ik pauze moest nemen. Zitten. In Engels en mandinka probeerde ik dat duidelijk te maken. De compoundeigenaar had zich inmiddels breed gemaakt  halverwege de ingang. Het was me duidelijk, vooralsnog zaten ze niet op mij te wachten. "Francais!"  commandeerde de man me. Ok, het is even zoeken naar woorden - met name naar  het woord 'zitten' of desnoods 'stoel' -  maar uiteindelijk lukt het me toch zó dat ik niet tegen gehouden wordt als ik de compound oploop. Naast het huis is een betonnen rand. Steunend en zuchtend probeer ik te laten zien dat ik moe ben van te ver lopen. Dan wijst de man me op een golfplaten hokje op het achtererf. Ik begin hard te lachen en begrijp de verbijstering. De man dacht dat ik een  toilet zocht doordat ik op mn billen gewezen had. Hij snapt het nu ook en langzaam komen meer franse woorden, zinnen zelfs,bij mij naar buiten. Een gesprek volgt zowaar. Ondertussen komt de vrouw met een beker koffie aanlopen met een halve tapalapa (stokbroodje) erop. Het ijs is aan alle kanten gebroken. Ik bewonder zijn compound en  de tuin of wat daarvoor doorgaat.  We wisselen nummers uit zodat ik hem de familie foto kan sturen. En dan lijkt het me tijd om verder te gaan,op zoek naar de terugweg. Hoe het heet waar ik ben.... "Berendeng" antwoordt de man lachend. Oei! Dat is een flink eind van Gunjur.  Hij wijst mee dat er in de verte een 'carrefour' komt. Een kruispunt. Dan 'a droite'... rechtsaf..

Ik loop en loop, het duurt het duurt... de onrust slaat toe als ik een jonge boy op motorbike langs de weg zie staan. Gaat die mij straks overvallen?! Ik ben best wel bang gemaakt door Oumi realiseer ik me. Het beste lijkt me om de boy aan te spreken en hem zn naam te vragen. Ik van mijn kant zeg dat ik teacher op de school in Gunjur ben.  Allemaal onzin maar je moet wát als je ongerust wordt. Niets aan de hand, ik loop verder.

Dan is mn mobiel opeens zwart cq uit. Ik probeer en probeer maar hij vertikt het. Leeg.  Dan zie ik het ene na andere foute scenario voor me en besluit dat ik niet verder ga lopen. Dan maar achterop een djakarta/motorbike. Voor een shopje staat een blinkend schoon exemplaar. De eigenaar is tevens shopkeeper. Voor honderd dalasis brengt hij me naar Gunjur. Doodeng, ik knijp  bij elke kuil mn ogen dicht en klem mijn benen stijf om de driver heen. Het kan me niets meer schelen. Hij rijdt voorzichtig en levert me safe af bij de roundhut. 

Later hoor ik wat er allemaal had kunnen gebeuren, in detail!  Om te gruwen. Helaas dus, dit was de eerste en tevens laatste keer in mn eentje verweggistan. Sowieso moet je niet alleen de   verlaten bush ingaan,  "they are hungry, they take all of you, even your life!!!" Gambianen doen het ook niet.

I am safe, I am home. Zucht..