Over koetjes en kalfjes

Alweer vrijdag, rustdag voor de Gambianen. Mooie kleren aan, naar de moskee en daarna attaya drinken , eten en voor de kids buiten spelen. Het is half acht in de ochtend. De zon is al sinds tien over zeven 'out'. Jancuba, de aparente van Omar, loopt vandaag met me mee naar Gunjur Santamba. Een soort 'dorp' een kleine 2 km  verderop. Malang moest om acht uur op school zijn om een test in te halen. Jancuba vervangt hem. Hij heeft mn mobiel en het tasje verbandspul. Ik de fles water,extra vol gedaan omdat ik de hoofdwond liefst met kraanwater was in plaats van met putwater.

Onderweg kletsen we. Over hem en zijn school. Ik over wat ik onderweg zie. Ook al heb ik deze weg nu drie keer gelopen, nooit eerder zag ik dit veld met koeien. Ongetwijfeld omdat ik tijdens het praten niet met mn aandacht naar de omgeving ga.  Nu wel, kleine kalfjes onder een schaduwrijke mango tree staren ons stilletjes aan. De zon stuurt een straal rechtstreeks naar het kalfje zie ik later op de foto. 

Als we bij Omar G. 's compound aan komen, hoor ik Samai's stem uit  de garden aan de overkant komen. Ik herken stemmen als eerste, later pas gezichten. Ze staat gebukt boven de bedjes 'djamba jammoo". Nog het best te vergelijken met onze bieslook. Ik vraag meteen maar of ik straks wat mee kan nemen en geef haar vast wat geld voor het ontbijt zo meteen. Even later, de wond heb ik vast gewassen met unicura-zeep en staat te weken onder een nat gaasje, worden de houten krukjes aangedragen en een stoel voor mij. Want van zo'n laag krukje kom ik inmiddels nooit meer af.  Water voor thee wordt gekookt en de  koppen vast omgewassen. Het brood is in de shop al besmeerd met jadida/margarine. 

Met zn allen rond het ontbijt een foto om naar Tien1 te sturen. Bijna vier jaar is het geleden dat ze hier was voor Stichting Happy Gunjur  Eerst door corona, daarna de ziekte van Andries. . Rust in vrede man!!  Ik heb mijn naam Tin2 dan ook aan haar te danken. Zoals zoveel meer. Altijd als ik een wond verzorg denk ik aan haar. Hoe ze de meest vreselijke brandwonden behandelde. Met sukses ondanks de karige verbandmiddelen. 

De pleister zit er weer op, wij  gaan weer terug lopen. Omar vergezelt ons tot even verderop. We komen weer langs de koeien. Ik roep een groet naar de mannen achter in het land bij de kalveren. "No natalo" roept er eentje terug. Geen foto! Voor mij een directe uitnodiging om nog harder mijn Mandinka vocabulaire het veld over te sturen.  Jancuba wijst op een hek dat openstaat " there is the door".  Staand bij het hek roep ik of we binnen mogen. De twee mannen die rond allerlei melkemmertjes gebogen staan blijken een stuk vriendelijker. " I come to greet my neighbours" leek me een goeie startzin. Raak. Ze lachen, schudden handen. Zo doe je dat, denk ik steeds weer. We praten letterlijk over koetjes en kalfjes. "Have some milk!" wijst de man op de emmertjes melk die zwart zien van de vliegen. Dat ik geen emmertje bij me heb weerhoudt de man niet ervan  om op te merken "..you have a bottle..".  Jancuba drinkt het laatste water uit de fles en geeft hem aan  Hassan. Zo heet de man. Hij giet wat melk in de fles , niet nadat het eerst door een zeef gegaan is. "I am the owner of the kettle, the other man owns the milk". Eh.. wat zegt ie nou?! De koe is van de één, de melk van de ander?? Ok, je moet het maar snappen.. 

Eenmaal weer thuis zeg ik Jancuba de oogst van vandaag omhoog te houden.. Het zit er weer Het  lijkt wel  steeds gewoner te worden om 'three point something" kilometer te lopen..