Banjul Hospital

Om 7 uur stond de driver op het zandweggetje voor de compound te toeteren. Ok,ok, kanaale.. I am coming! Niet dat ik fit ben want veel te weinig slaap. Daarom op tijd opgestaan om alles goed te regelen. Mijn eigen papieren, die van Mustapha en allerhande kabels om de telefoons op te laden. Want dat het een lange dag gaat worden is zeker..

Op weg naar Mustapha's compound gisteravond,  stoppen we bij de 'bakery' waar ze het brood bakken. Een verrassing, omdat  ik maar niet begreep wat ze nou toch met 'bread, bread..' wilden. Tot we dus bij de lokale bakkerij stopten. Verrassing! Nog nooit in 15 jaar heb ik gezien waar en hoe ze de tapalapas bakten.

 Ik werd vrolijk verwelkomt in plaats van " no photos please!"  Soms zit het mee. Maar dit terzijde dus.

De driver haalde vanochtend dus 4 warme broden bij die bakkerij op. Of ik 'butter' had. Ik lach, denk hij nou echt dat ik boter in mijn handtas heb😀? Wel had ik banaan bedacht in het brood. Opperste verbazing. Maar even later zitten zowel driver als Mustapha en zijn broer van het rare ontbijt te smullen, brood met banaan. Dan gaan we op weg. Of de driver niet wil vergeten te stoppen in Tanji, om bij Western Union geld te wisselen. Dat had ik gisteravond laat, in het donker, nog opgehaald bij een lodge waar twee Nederlandse vrouwen logeren. Zij hadden het geld meegekregen van een vriendin.  Ik had het zowaar via internet op haar rekening   kunnen storten. Ook dit weer terzijde 😀

Onderweg dus. Ik heb de driver uitgelegd dat hij normaal mag rijden. Want het is werkelijk een wonder dat ik die rit gisteren overleefd heb. Bij Western Union ben ik eindeloos het geld aan het tellen. Achttien duizend dalasis in briefjes van 200. Het is mijn eigen geld nog voorlopig, want het sponsorgeld komt pas na het weekend. De Mri-scan gaat 7000 dal. kosten. Daarna gaan we ook nog voor echo en x-ray foto. 

Bij het ziekenhuis moet een van ons zijn id geven om een rolstoel te krijgen. De driver geeft de zijne. Ik houdt me regelmatig dom. 

Bij de afdeling mri-scan  houdt een verpleger ons aan. "Now is not possible, come back tomorrow."  Ik leg hem uit dat het behalve urgent ook een reisprobleem is. Te vermoeiend voor Mustapha en te duur ook deze afstand . Want uiteindelijk rijden wij van Kartong in het  uiterste zuiden naar Banjul in het uiterste noorden. Ik aai de man lief over zijn arm. Hij belooft met de dokter te overleggen. Ze kunnen niet meer dan drie patienten hebben en die zijn al geboekt. Ik knik begrijpend maar vraag hem desondanks Please! zijn best te doen voor ons.

Mustapha hangt ondertussen doodmoe voorover gebogen in de rolstoel. Ik heb een lap over zijn benen gelegd zodat hij niet steeds hoeft te proberen de opengebarsten tumor  met zijn te korte broekje te bedekken. 

Dan, opeens, worden we opgeroepen en even later staan we in de Mri-ruimte. Een vrouwelijke dokter noteert gegevens die zijn broer moet geven. Ik ben hier te kort om de geschiedenis te vertellen. Als alles genoteerd is moeten we terug naar de wachtruimte. Een vrouw naast me slaat haar doek om en dreigt mij er mee in te pakken. Onverschillig  draait ze haar hoofd de andere kant op. 

Over een week is het resultaat van de scan klaar. Of het opgestuurd wordt naar de specialist. No no, u moet het hier ophalen. Het zal eens niet.. 

En nu wachten we weer af. Nummer één, de scan, gaat gebeuren. Nog twee challenges te gaan vandaag: ultra sound (echo?) en X-ray ( foto). We gaan het zien... cq meemaken.. 🤣 fingers crossed maar..

 NB update gisteravond: de specialist, Dr. MARENAH, is een geduldig man. Hij heeft ons alles uitgelegd over kwaadaardige tumoren die de longen aan kunnen tasten. Hij laat fotoos zien van de operatie mogelijkheden. Diverse inwendige protheses wijst hIj me aan op het computerscherm .  Helaas is niets daarvan  in  Gambia  of buurland Senegal te verwezelijken.  Nepal, India of Pakistan. Dat kunnen we dus vergeten,want eer je het geld daarvoor bij mekaar hebt zijn er twee maanden voorbij. En dan is het simpelweg TE LAAT. Dus... zo snel mogel8jk onderzoeken of de tumor van het bot komt of van de spieren. In het eerste geval: amputeren. In het tweede geval: proberen de tumor te verwijderen.  Onderzoek dus. Daarom zijn we dus hier in Banjul.