This is Africa..

Uitgeteld, maar wel schoongepoetst want ónder de verfspetters,  lag ik even achterover in de klapstoel naast de door de schapen aangevreten coconutpalm. Laatste biertje om te ontspannen na een keihard-verven-dag. Een vriendin merkte op dat ik nog drie weken had. Wát?!?!?!  Schrok me lam. Nog zoveel niet geregeld, nog zoveel mensen bezoeken. Ik kom er niet aan toe. Daarom meteen om half negen vanochtend begonnen met de palo muren te schilderen. Al die ongeschilderde  grijze cementresten langs de later aangebrachte tegelplinten,  zijn me al heel lang een doorn in het oog. Dus gisteren direct twee blikken verf  gekocht van 5 liter. Wit en creme. In de veronderstelling dat ik daar heel ver mee kan komen. Ware het niet dat Makam me zou helpen. Prima toch?  Klopt, maar ik dacht te weten wat er misschien mis zou kunnen gaan. Namelijk dat hij alles mee zou verven wat er maar in de buurt kwam. Ik had het mis. Buiten zie ik hem daarentegen de helft van het 5 literblik in een emmer met 20 liter water gieten. Nó!! Hani!!. Te laat. Daar gast mn verf.  De verf  leek wel  magere melk. Maar dan nog dunner. "Tineke, no problem, is allright, you will see.." En daar gaan ze, naar de badkamer met hun tweeen, Ali en Makam. Mijn werkers van de stoves. Ontzettend lief dat ze me willen helpen, maar ik heb een ander idee van verven ben ik bang. Met  een grote kwast, waar  de waterverf uitgedropen is voordat hij de muur bereikt heeft, wordt de ruige cementmuur boven de dan nog glanzende badkamertegels onder handen genomen. Die wordt voornamelijk nat en de verf ligt op de grond. Gelukkig had ik nog net voor ze begonnen plastic neer kunnen leggen. Na een uurtje zijn ze 'klaar'. Het is dat ik weet dat ze verf gebruikt hebben, want het cement is slechts zijknat met een naar wit lonkende glans. "Tineke, later, you will see it.." belooft Makam me nog eens extra. Ok, wie weet hoe wonderlijk verf hier werkt en laat het los. Een uur later, de boys zijn weg, is de muur wat ingedroogd.  Ongetwijfeld vinden de boys het morgen een prima resultaat. Ik had echter  graag gehad dat het gedekt wit was. Te Europees. Africa Tien!  Pasje maar aan.

Vanochtend  dus, om half negen, begon mijn werkdag. Toujours-an tot half zes. Ook zo'n wonder hoe je mentaal fysieke ongemakken kunt trotseren. Alle muren zijn lekker vol getjet met spaarzaam aangelengde  waterverf.   Gaten niet eerst dichten? Welnee, verf erin en klaar!  Zelfs de afgebrokkelde stucranden op de hoeken van ramen en deuropeningen  zien er weer spic-en-span uit. Beetje bobbelig natuurlijk, maar je kan wél zeggen dat de verf gedekt heeft. 

Dan toch ook nog even het zogenaamde wonder van de magere-melk-verf in de badkamer bekijken. Nee hoor, echt niet Makam, zeg ik in mezelf en voel me tegelijkertijd een ondankbaar nest. Toch ga ik met lamme armen  nog even met een witte roller erover heen. Geen eer aan te behalen. Zoals ik al zei "loslaten, this is Africa..".

Ik ben nog te moe om de Samurai op de compound te parkeren voor de nacht. Omar maar vragen dat te doen. Telefoon. Pap, die op de beach werkt. "Mama, i have fish for you, but i cannot come now."  Thanx Pap, I come!" Ik heis mezelf overeind en start de auto. Die hobbelt en stoot gedwee door de kuilen en gaten van de zandweg, tot ik bij de hoofdweg op het asfalt verder kan rijden.. Op naar het volgende verhaal..