Ochtend Rituelen

Het ritueel van persoonlijke verzorging zal ik jullie besparen. Hoewel.. gedeeltelijk kan wel :-) De dag begint met lege emmers - "water please!" - veelbetekend in de deuropening zetten zodat ik wat flinke koppen over mn lijf kan gooien om wakker te worden. Vervolgens  alles wat zeer doet insmeren met een stinkend paardenmiddel. De boel in de talkpoeder zetten, met name de benen, zodat ik de verplichte zwarte steunkousen erover heen kan hijsen. Ik  voel me net Zwarte Piet. Genoeg. 

Fris wandel ik  over de stoffige kuilenweg naar de asfaltweg even verderop. Uitkijken met oversteken, want de auto's scheuren zowel van links als rechts en hebben nog nooit van remmen gehoord. Aan de overkant loopt het zand, bedekt met rollende roodbruine steentjes, weer stijl naar beneden. Allemaal oefening in concentratie voor mij zodat ik niet alsnog onderuit ga. Tot nu toe gaat het me goed af met de knie. Mijn nieuwe principe 'het is wat het is' werkt dan ook goed. 

De conversatie in de shop waar ik brood en thee haal, verloopt nogal eenzijdig. Ik groet in zowel frans als mandinka als engels. "Saama Saama! Bonjour! Good morning!" De reactie bestaat uit slaperig gehum of helemaal niets. Tegen het beveiligingsgaas hangt de Senegalese vrouw in paars en knalgeel. Ik herken haar aan haar inmiddels wat voddig geworden rappa ( wikkelrok) . Haar met een sjaal omwikkeld hoofd hangt naar beneden alsof ze niet meer in staat is het op te heffen. In school frans vraag ik haar "Comment ça va madame?"  Ze schudt heen en weer. "La tete? Weer schudden. "Ok, je vous donne paracetamol , jamoi?" Eindelijk schudt ze ja.  Later zal ik het haar brengen. Ze is volgens mij de oudste vrouw van de Senegalese familie op onze compound.

De beurt is aan mij. "Bonjour Amadou. Deux tapalapa mayo y une tapalapa chocolate. Y deux teabags".  Inmiddels weet hij wat ik 's ochtends bestel en besmeert de stokbroodjes met mayonaise en chocopasta. Ondertussen hangt een meisje van hooguit vier jaar aan de toonbank. Ze probeert zich op te hijsen zodat ze door het rechthoekige gat in het gaas Amadou kan zien. Brood wil ze, en wel nu! In het handje een frommeltje papier. Tien dalasis voor de tapalapa. Ik til haar op zodat ze beter kan kijken. Als ik haar laat zakken omdat het me al gauw te zwaar wordt blijft ze stokstijf hangen. Oersterk zijn de kindertjes al vroeg. Malang met zn 12 jaar sleept volle emmers water naarbinnen alsof het niks is.

Ik moet afronden. Werk wacht. Mama's verloofde stuurt zo een auto met driver om mij naar de roundhut te brengen. Ik ben immers zijn schoonmoeder 🤣🤣🤣. Het kan snel gaan hier ..

Oei! " the car is there!" Wegwezen!

Fijne dag allemaal!