Van een grote vis en wat-al-niet...

In bed onder het net. De nacht zit er weer op. Door het blauw satijnen gordijn schijnt al wat licht. Eruit gaan om het gordijn opzij te schuiven - met mn stijve benen onder het net door wurmen - is me teveel. Ik bedenk wel hoe de nacht in de dag overgaat. Snel, je kunt erop wachten. Ook blijf ik liever in bed om te schrijven. Mn kop is dan nog leeg en kan ik de beelden en gebeurtenissen makkelijker terug halen dan wanneer ik eruit ga en direct weer praktisch wordt met water opzetten en koppen koffie klaarmaken voor als de boys komen om acht uur. Nee ik blijf nog even liggen.

Om half vijf in de middag, de dag is al flink gevuld geweest, zeg ik tegen Mama "Kom! ik breng je naar Kartong, het waterreservoir is voor jou bij je mooie Kleine Roundhut".  Maar direct denk ik er achteraan "..ook even naar de beach, want Pap heeft een grote vis voor me". Ik heb dan nog geen idee wat 'groot' is. Als ik zigzag tussen het nog iele pia-boompje (pia=avocado)  en de geparkeerde ondergestofte autoos doorrijd,  de compound af, weet ik niet wat me overkomt. Geen geknetter alsof er uberhaupt geen uitlaat onder zou zitten, maar een beschaafd ronkend 'BrrrBrr...' . Ik had zaterdag maar weer eens drieeneenhalf duizend aan flappen  neergeteld om aan Makam mee te geven. Die werd door Omar gestuurd naar weet-ik-waar - ver weg in ieder geval en met de GillyGilly  (OV-busje) ook nog - om een nieuwe carburateur te kopen. Het kostte hem een volle zaterdag voor hij thuiskwam met een glanzend schoon apparaat in een doosje.  Trots mellde hij me "Tineke, I have it!". Eergisteren had Omar het gemonteerd tegen nog eens een paar flappen - altijd achter de broek aanzitten met "please .. today Omar.." en nu reed ik dus met de Sam alsof ie net aangeschaft was. Nieuw. Wat een weelde. 

Bij de beach is het nog druk, ondanks dat het namiddag is. Een enorme truck staat dwars over de weg en probeert te keren.  Parkeren waar het hoort, bij de vroegere ijshal, gaat het niet worden. Dan maar een plek zoeken hier bij de ingang. Als ik van plan ben de auto op een prachtige open plek neer te zetten, zie ik door de voorruit een man met zijn vinger schudden: niet doen, verboden. Wonder wonder, ik zet mn liefste glimlach op en gebaar terug dat ik hem smeek etc etc. 's Mans gezicht breekt open en met zn handen gebaart hij dat ik dichterbij mag komen. Wie of wat hij is doet er niet toe wat mij betreft. Hij heeft een loopkruk naast zich liggen.  Als hij zegt dat het goed is, is het goed en dus stappen we uit. Mama soepel , ik met stijve benen die niet willen.  Op de terugweg zal ik de man bedanken met attaya. 

In de verte staat Pap al heftig te zwaaien "Jang! Jang!  Hier! Hier! ben ik!" Hij heeft twee zakken in zn hand, zwaar gevuld met vis. In de andere houdt hij  een enorm beest van misschien wel 2 kilo bij de kop vast, vingers in de geopende bek. Ik bezie het stomverbaasd, wat een schubben, wel 3 cm groot! En sowieso... hoe krijg ik dit gesloopt?! Want schoonmaken hoef je dit niet meer te noemen. " I find somebody to clean it for you".

We wachten onder een afdak. De vis heeft Pap op een groot betonblok gelegd waar duidelijk vaker vis schoongemaakt is: resten graten, vinnen en staarten.  Even later staat een man met een zwaar mes de schubben er af te slaan. Wij snijden slechts met een mes, hier hakt , snijdt en slaat men ermee. Vaardig worden van het beest de stekelige  vinnen ontnomen, de staart afgehakt. Ik wil hem delen met Mama, die wil de enorme kop voor de soep. Hakken hakken tot mijn deel eraf is.  De ingewanden worden opzij geschoven. Ongelovelijk wat een hoeveelheid mooi wit  'vlees' er binnenin zit. Het bloed moet je wel even wegdenken. Mama's stuk wordt van de kop ontdaan  onder haar toezicht en Klaar-is-Beest

Vijftig dalasis voor het schoonmaken en óp naar het ijshok verderop. Als de koeldeur open gaat prijkt er een enorme berg ijs als sneeuw. Vanuit het plafond via een trechter wordt dat continue aangevuld. Onze vis wordt in de zak bedolven onder scheppen sneeuw en ijs. De koelbox staat helaas nog in de auto, maar Mama sleept de inmiddels loodzware zakken op haar fijne schoentjes  dwars over het smerige  visterrein naar de auto.

De man zit er nog steeds. Hij ziet hoe ik mank aan kwam waggelen en lacht. Ik steek mn duim op en lach terug, frommel Mama een briefje van 50 dalasis in de handen " bring it please, for attaya". Wuivend rij ik achteruit, keer en 'BrrrBrrr' de Sam hobbelt van links naar rechts om kuilen te vermijden tot we op de hoofdweg zijn. Nu nog even naar Kartong Mama en haar waterreservoir afleveren en snel voor donker terug  naar Gunjur. Met 6o km per uur! Tjeemug .. het kost wat aan tijd en geld, maar dan heb je ook wat. 

Inmiddels moet de zon al ver boven de mangotrees uitkomen..Hop! Opstaan! Naar het toilet. Helaas weer eens  niet op tijd, ik leer het nooit,  details zal ik jullie onthouden 🤣

Fijne dag allemaal!