Wat een feest..

Ik hoor een hoop gekletter en geroep buiten. Jongens zijn bezig de wrakken uit mekaar aan het trekken. In de poort staat een open truck geparkeerd. Stapel voor stapel gaan de auto onderdelen, alsmede halve auto's de bak in. Ik had dus niets teveel gezegd gisteren toen ik het had over een ritje rond de autowrakken doen om van de compound af te komen. Hoera! Feest! Geen halve maatregelen! 

Omar ziet ook hoe ik elke dag bezig ben  in de Roundhut  met opruimen/uitruimen/weggooien/schoonmaken/repareren/ etc etc.. Ik laat hem regelmatig onder een kop koffiehet resultaat zien.  Verbaasd ziet hij hoe alles per dag opknapt en hij doet daar nu dus leuk aan mee. 

Malang heeft vandaag geholpen met de 'local beds'  te wassen. Spik en span, nu alleen nog iemand vinden die de gordijnroede ophangt. En daarna een foto.

Gisteren had ik een vrij heftig boek gelezen /geluisterd . Over een jonge vrouw die in haar jeugd iets traumatisch meegemaakt heeft en dat tot aan haar therapie met grappen heeft verdrongen. Al gauw vroeg ik.mezelf af "hoe doe jij dat Tien?"  Niet,  dacht ik, ik doe niets, al heb ik best wat om over te treuren. Het wordt me hier ook wel makkelijk gemaakt. Niemand houdt zich bezig met gevoelens. Leven en overleven is al voldoende. Af en toe een feestelijke  NamingCeremony om je af te reageren in vrolijkheid en daarna weer door.

Ik ben blij als ik deze Challenge mag afronden en met een biertje achterover mag zitten. Kijkend naar de vogeltjes bij zonsondergang, hoe ze hun plekje opzoeken en daarna naar de  maan en tientallen  sterren aan de alweer heldere hemel. 

Blij zijn is ook een gevoel. 

 ps plaatselijke koffie