Hey you! Lopen maar..

Maandagochtend voelt  als  een nieuwe start. Dus vroeg naar bed zondagavond zodat ik vroeg - vóór zonsopgang - op kan staan. Koude douche, steunkousen en wandelschoenen aan en wegwezen!

Na zoveel jaar hier durf ik eindelijk de omgeving te voet te verkennen. Met name sinds ik ontdekt heb dat ik heel precies op mn mobiel kan zien  - zonder internet -  waar ik heen loop. Vandaag wederom dus een nieuwe onbekende weg ingeslagen.  De zon kwam op toen ik vertrok, maar door de begroeiing langs de weg - hoge struiken en palmbomen - was die niet te zien.  Een zandpad redelijk vlak leidde naar 'far'. Dat antwoorden de mensen altijd als ik vraag  waar het naartoe gaat: "is far."  Deze keer liep er een vrouw voor me die zich omkeerde en me goeiemorgen wenste. "Saama saama goodmorning, how is the  morning?" is mijn standaard begroeting die meestal wel leidt tot een gesprek. Ook nu. Kaddijatou was op weg naar haar garden. Ik liep met haar mee en zij vertelde over haar 'land'. Over haar 'husband' die ver weg op een school lesgeeft en 1x per maand thuiskomt. Over haar kinderen, de oudste was in 2007 geboren, het jaar dat ik voor het eerst hier kwam. Zo wisselden we een en ander uit terwijl ik me onder het toegangshekje van haar tuin door wurmde. Ik ben altijd té lang en buk onhandig met onwillige knieen tot ik binnen weer op mn benen sta. 

Keurig georganiseerde bedjes wederom.  Helaas (nog) geen 'tap' maar een put. Met de opbrengst van de garden sparen de vrouwen bit by bit  tot  "..once I will have a tap.." 

 Ze laat me de wonjo-plant zien. Een struikje met donkere paarsrode bloemen die wel van plastic lijken, zo hard.. Van de bloemen wordt 'wonjo' gemaakt, een heerlijk sapje, gekookt met veel suiker. Hibiscus, blijkt later als ik de nederlandse naam gegoogeld heb. Van de bladeren koken ze een soort mini spinazie dat middels een bergje op de rijst gelegd wordt. Dan heet het 'cucha'.

Ik loop weer verder, benieuwd naar waar ik uitkom.. Omdat ik moe  wordt van stilstaan, besluit ik niet de 'far' weg helemaal af te lopen maar rechtsaf te slaan. Een redelijk vlakke brede zandweg die wel naar de school achter de roundhut lijkt te leiden. Want voor mij loopt een jongen in het roze schooluniform dat ik herken.

Het tempo neemt gestaag af. Geeft niet, ik heb uiteindelijk ook de garden van Kaddijatou verkend. En dan, tot mijn grote verrassing, sta ik op hét voetbalveld waar ik vorige week de zonsopgang fotografeerde, dromend van die 'far'weg inslaan one day.. . Today  I did it...