Een begin zonder einde..

De zon staat allang niet meer hoog aan de hemel. Tel daarbij óp mn knorrende maag - want geen tijd voor late lunch gehad - en ik vermoed dat het tussen vier en vijf zal zijn. De dag is meer dan gevuld geweest met school en een therapeutisch bezoek aan de sinds kort gehandicapte Manyima. Toch wil ik vandaag mijn al een keer eerder ondernomen missie volbrengen: speelgoed brengen naar de familie uit Guinee Conakry die me destijds, na een weer eens uit de hand gelopen ochtendwandeling, een pauze met koffie  en brood gunden.
De vorige keer was ik met de jongens op pad gegaan wat toen bijna  in een  debacle eindigde. Deze keer had ik me goed voorbereid en ondernam de tocht in mn eentje. Ik had de oude shopkeeper gebeld om me naar ze toe te begeleiden op zijn motor. Ook hij 'redde' me destijds door me achterop de offroad-motor naar huis te rijden. Met ogen stijf  dicht durfde ik niet te kijken waar we reden, door rood of door wit zand. 
En nu reed ik diezelfde weg met de jeep in tegengestelde richting, op weg naar de twee Baobab-trees waar we afgesproken hadden. Onderweg stierf het van de 'djakartas', hondsbrutale motorrijder-taxis die toeterden omdat ik niet hard genoeg reed.........

Break... sorry , ik hoor een schor geluid vrijwel naast me....

( lees HIER verder, met fotoos)