Over Geluk Gesproken.

Van de week werd het geluk-verhaal ingehaald door andere gebeurtenissen die om beschrijving vroegen. Vandaag weer van geluk kunnen spreken. Dus gauw proberen op te schrijven.

Het was al later op de middag. Pap had gebeld dat hij vis voor me had, maar niet kon komen.  Pap woont met andere familieleden op een compound die inmiddels in tweeen is gedeeld. Toen ik mn vriend en latere man Tapha leerde kennen, woonde ik ook op Paps compound, samen met Tapha in twee achter elkaar gelegen kamers.  Ik hoorde meer en meer bij de Jola-familie. Het was ook voor hen een schok dat Tapha in Nederland weg gelopen was. Ik besloot dat zij er ook niks aan konden doen en bleef ze als familie beschouwen. De twee meter lange oudere man Ibou, met hartproblemen en daardoor niet werkend. Zijn allerhartelijkste vrouw MamTouti. Met in het huisje ernaast Aboubacar, blind en super enthousiast en blij als hij mn stem hoort. Zijn vrouw die zo ontzettend blij was met de gedoneerde stove. MamTouti ook trouwens. Hun kinderen, de boomlange zoons van de beroemde foto waarop ze de Roundhut aan het schilderen zijn. Tineke LuLu, nummer 5 in Gunjur met mijn naam en daarmee de hekkensluiter. En nog veel meer mensen die ik in mn hart gesloten heb.

Woensdagavond dus. Pap vraagt of ik nog even naar de ouwelui ga. "Jazeker!" en meteen loop ik richting tweede compound. Ibou staat voor de veranda van zijn oude huisje en bekijkt de lucht.  Als hij me ziet gaan zn armen hoog de lucht in. "Mama Africa!" roept hij blij " you are here!". Met twee handen grijpt hij de mijne en blijft ze maar schudden. Onderwijl vraag ik of hij en de familie ok zijn. "Yes yes, I have medicin now". Voor zijn hart neem ik aan.  Fijn! Waar MamTouti is.. " she comes very soon.. she takes a bath.." Hij heeft het nog niet gezegd of ze komt eraan stormen  met slechts een handdoek om, en valt me - nog nat van het bad - om de nek. Ze bekijkt me van onder tot boven, alsof ze wil checken of ik het echt ben. Zoveel blijdschap, het is bjna niet te beschrijven. Aboubacar dito. Hij steekt zijn handen naar voren als ik de veranda op stap waar hij dik ingepakt zit, want altijd koud. Zijn  handen zoeken mijn handen, zijn ogen dwalen in hun kassen, zijn oren zijn gesperd.  "Yes I am here Ibou, so nice to see you". 

Met  zoveel handicap zo blij kunnen zijn... Kunst.. met een  hele grote K. Als ik later afscheid van ze neem, haalt Ibou een zak. Een voor een plukt hij prachtige groene sinaasappels uit de boom voor zijn veranda. Wat een eer allemaal. Je zou ervan naast je schoenen gaan lopen. Met de breedste glimlach achter het stuur  die je maar kunt bedenken, hobbelde ik de zandweg af naar huis..

En vandaag, was ik op weg met Pap om zijn huis in aanbouw te bekijken. Nato, zijn vrouw, hing slapend in een van de crapeaus, nadat  ik haar gezegd had dat ik na de lunch haar naar de garden zou brengen, even verder dan Paps huis..  "I am so tiered Mama.."  Het bleek een absurd eind lopen over een kronkelig smal zandpad. Met ruige bush aan weerszijden.  De garden verbaast me. Keurige vierkante bedjes  met aubergines, tomaten, uien en kooltjes.

Alles moet elke dag bewaterd worden.  Er is weliswaar water verderop, maar geen geld voor de pijp om de gereedstaande kranen te voorzien van water.

Hoeveel vrouwen er hun groenten verbouwen vraag ik de garden-eigenaar. " Seven, including my wife"  en wijst op een vrouw met baby op de rug. Inmiddels is Nato begonnen met emmers optrekken. Ik maak fotoos van de groenste tomaten en bieslook in bosjes.

Ik hoop genoeg restgeld te hebben om een waterpijp van 50 mtr te realiseren. We gaan het zien. 

Moe, naar bed, en wel heel snel!! Een beetje warrig verhaal daardoor.. sorry..

Ps: ik kreeg mee: een kam bananen en veel sinaasappels! En heel veel liefde!