Merida, wat er nog meer gebeurde..

Liggend op mn prive stapelbed krijg ik een whatsapp van Agueda, 'mi  querida hija Espanola' uit Barcelona,  die ik een paar jaar geleden te logeren heb gehad en die me nu volgt. Ze blijkt in Merida geboren. 

"Mi familia esta ahi!" Ok, wie- wat-hoe? Een uur later stopt er een auto voor de herberg.

"Eres Martina?" roep ik naar de vrouw die ernaast staat.

"Si, si, vamonos a mi madre"                     En dan zoeven we door het glooiende Spaanse landschap waar de zon haar laatste licht overheen strijkt. Naar een dorp 15 km verderop. Moeder blijkt jarig.

( Wordt vervolgd, want nu op weg naar Martina's medicinale tuin, waar we ook gaan lunchen)

Vervolg: aangekomen in Martina's geboortedorp, worden we verwelkomd door Senora Catalina, met haar 95 jaar de oudste vrouw van het dorp. Met een stem waar geen bibbertje in zit en verder ook behoorlijk in orde;-).

Bij Martina's ouders  thuis barst het feest los in de keuken. Op tafel staan twee enorme cakes, een naturel en een tjokvol mierzoete chocolade. Plastic bekertjes met koffie en water om de boel te blussen. Moeder neemt de cadeaus in ontvangst en houd dolgelukkig jaar zojuist gekregen onderbroeken omhoog. Ik geloof mijn ogen niet.  Zoooo groot. Het zal wel prettig dragen zijn, zo groot en van het puurste katoen.  Neven, nichten, zussen en broers, aan iedereen word ik voorgesteld- kus-kus, op naar de volgende. "Cumpleanos Feliz" galmt het door de keuken en moeder glundert. Met haar 76 jaar slechts 6 jaar ouder dan ik. Ongelovelijk. Vader verdwijnt even om teug te komen met zijn gebit in. Dan heft hij een flamencolied op mij aan:Tinaaaakaaaa! Met een stem, ook al zo stevig. 

Tegen half negen houden we het voor gezien. Ik ben kapot moe en bovendien sluit de Albergue om 22 uur. 

Wat een dag! Aan spiritualiteit en zelfreflexie geen gebrek. Wel aan slaap. Ernstig zelfs. Elke dag een tekort. De volgende ochtend worden we geacht de herberg om 8 uur te verlaten.  De Fransen Jean en Rogier staan alweer te trappelen om op weg te gaan. Spaanse  Joaquin doet het rustig, evenals de vrolijke Catharina. Javier blijft nog een extra nacht om Merida te kunnen bekijken. Ikzelf denk maandag weer te gaan lopen. Eerst morgen naar het museum. En nu.... lunchen op het landje van Martina. Samen met haar vriendinnen.