10de etappe , Villafranca naar Merida

Un nuevo camino. Waarom nieuw? Eerste keer dat ik de hele zooi op m'n rug nam en, belangrijker, retrospectiva.

Waarom wou ik de bus naar Merida nemen terwijl de etappe slechts vijftien kilometer is? Antwoord na gezond nadenken: ik wil geen afscheid nemen van Gabriel die naar Portugal gaat om daarna naar Italië terug te keren. Aha! Moeite met loslaten dus! Cortar! Oftewel: kappen! en lopen Tineke!

Al lopend me nog veel meer gerealiseerd. Hoe meer ik bij een groepje ga horen, hoe meer afhankelijk ik word. Zij kunnen alles, weten alles, etc etc want het is hun zoveelste camino. Ik ben amateur en weet hoegenaamd niets. Zo' n onzin. Cortar! 

En dan ga ik op weg in het donker, niet wetend waar te beginnen want niets voorbereid.. Wat bangig kijk ik om me heen of ik de anderen zie. Natuurlijk niet. Die zijn allang stevig doorstappend een eind op weg. Zeven kilometer langs de autoweg lopen? Nee! Gelukkig schijnt er een paralel weggetje beneden te lopen. Dat vind ik uiteindelijk en haal diep adem. Oke, ik ben er weer. Gewoon weer op mezelf vertrouwen. Een nieuwe camino. Het werkt. Ik geniet weer van alleen zijn. Overwin kleine angstjes en loop loop loop. Na vier kilometer heb ik geen keuze meer en MOET over de autovia gaan lopen. Gelukkig staan aan  weerszijden grote borden die de automobilisten waarschuwen dat het de Camino is en dat er dus pelgrims lopen.

Eindelijk, na negen kilometer  kom ik terug in de natuur. Druivenvelden, olijfboomgaarden, etc etc. Ondertussen wordt het heter en heter. Ik beloof mezelf een boom met schaduw. Die komt, twee zelfs. Tijd om na zoveel zelf overwinning muziek te luisteren, Beethoven. Ik zucht, ontspan en zeg tegen mezelf in het Spaans dat ik geen haast heb: no tienes prisa Christina!

En zo sjok ik paso por paso door, richting Merida. Ik voel aan m'n voeten en enkels wat een zware rugzak betekent. Ik zak bijkans door m'n hoeven. Als ik uiteindelijk de rivier Guadiana bereik vind ik het mooi geweest. Alles af, uit en los. Liggen op een bankje om straks , als ik uitgerust ben, fris en vrolijk de Albergue binnen te stappen.

Zo gebeurt. Helaas heb ik niet gereserveerd en zijn er alleen bovenste bedden over. Haha, onmogelijk voor mij met die lamme arm, lach ik. Direct maakt de gastheer plaats: u neemt mijn bed beneden en ik ga boven slapen.  Hij dirigeert me naar een apart kamertje met een raam dat uitzicht heeft op het park. Heerlijk fris. Ik ben toch wel een geluksvogel. Anderen liggen in een lange rij stapelbedden op een slaapzaal en ik lig weer es privé.

Count your blessings