Etappe 23 Salamanca

Ik heb me nog nooit zo ondeugend gevoeld tijdens deze reis als vanavond. 
Het begon al met de vraag van de hospitalero "Waar ga je naartoe?" Ik kon alleen maar grinniken en bracht uiteindelijk uit : ".. naar de Lidl." Heel gewoon als je thuis bent, maar niet als je via vele omwegen uiteindelijk in de prachtige stad Salamanca aankomt. Ik moet me nu eenmaal voorbereiden op bagage versturen en Catherina verzekerde me dat ze alleen rugzakken aannemen. Helaas voor hen ben ik verknocht aan mn rugzak en ga ik die in een tas legen. De Lidl bleek te verbouwen dus met de bus naar Decathlon. Met twee knalroze nijlon tasjes en 10 meter nijlon touw stond ik na een half uur weer buiten. Daar gaan straks alle overbodige spullen in zodat ik kan lopen met mn eigen rugzak , gevuld met water, regenkleding en iets te eten. Dat touw is trouwens om van de twee tasjes 1 pakket te maken. Lijkt het misschien toch nog op een rugzak :-).
Bij de kassa herken ik een jonge vrouw aan haar korte broek. "Delen wij soms dezelfde slaapkamer?" vraag ik in het Spaans. Zij, totaal verward, zoekt duidelijk  in welke taal ze het beste kan antwoorden. Ik ga  verder in het Spaans omdat ik domweg niet zo snel kan schakelen naar een andere taal. Dat werkt. Ze is Frans aar spreekt ook Spaans. En zo zitten we daarna in de bus, lopen door Salamanca op zoek naar een bar. Ik weet de bar van vanmiddag zomaar te vinden. Vrij modern en geen toeristen. Om even over half tien, twee wijn en drie pinchos ( kleine gerechtjes) verder, roept ze opeens: de herberg sluit om 22 uur!!  Afrekenen en als een dolle 'naar huis'. Daar aangekomen staat de kathedraal in vol licht en de herberg is pikkedonker. Shit! Omlopen door de beroemde tuin van Calisto& Mede.... misschien ??  Godzijdank is de deur nog open. De hospitalero sluit direct alles af. ""Morgenochtend om half acht wegwezen!" 
"Mogen we nog douchen?" Zowaar mag dat. Alleen durf ik op de slaapzaal niets anders te doen dan in bed stappen. Italiaanse Sara is de vorige keer zo kwaad geweest.. Ze heeft de ramen gesloten en de luiken dicht gedaan. Ik weet nu zeker dat ze een non is. Bijna met mn hoofd onder het laken schrijf ik dit verhaal. Net alsof mn moeder elk moment kan binnenstappen: "Tineke, slapen nu!"