Etappes 20 tm 23 Banos de Montemayor - Salamanca

Om 10.15 de bus van uit Montemayor naar Salamanca. Op schoot de routekaart op m'n mobiel zodat ik per gps kan zien waar we rijden. Soms loopt de snelweg gelijk op met de Camino. Ik tuur naar links, tussen de bomen, over de paden die ik zie, maar geen pelgrim. Ik kan me precies voorstellen hoe het zou zijn als ik er nu zou lopen. De stilte, de wolken boven me, de geur van de kurkeiken. Maar ik zit in de bus en vreet kilometer na kilometer. Ik passeer Guijuelo, mijn escape als ik de twee eerste etappes na Banos had gedaan.

Een dik  anderhalf uur later loop ik al door Salamanca. Te idioot voor woorden. Alsof ik vanuit de lucht gedropt ben. In m'n verwarring - ik heb zin in iets zoets- stap ik een heel verkeerde pastelleria binnen. "Iets met appel aub" zeg ik in het Spaans. De verkoopster neemt letterlijk het heft in eigen handen en snijdt een enorm vierkant stuk af, legt het op de weegschaal en zegt: "Cinco euros por favor". Nou is vijf euro in Nederland niks. Hier kun je dat het best vergelijken met onze €10. Ik hakkel dat ze er een stukje af mag snijden. Doet ze. Maar de rest pakt ze doodleuk voor me in. En zo loop ik bepakt en bezakt met een  pakketje appeltaart aan m'n arm alsof ik bij mn schoonmoeder op bezoek ga ;-)

Op goed geluk - van Google maps snap ik nog steeds niks, de pijl wijst altijd de verkeerde kant uit - loop ik naar het oude centrum. Zowaar, de kathedraal. Meteen maar een stempel halen. Alsof ik in een museum ben zit daar een chagrijnige juf achter een kassa. Ik hoef niets te zeggen want m'n armoedige strooien hoedje en rugzak spreken boekdelen. "Pasaporte por favor!". Ik overhandig haar m'n pelgrims paspoort. Ze ramt er een stempel op en vraagt €5 voor de entree. Ik zeg dat ik 'peregrina' ben, dat ik ben komen lopen uit Sevilla en dat ik dan moet betalen om te gaan bidden?! Onverbiddelijk is ze, betalen. Ik vraag naar de uitgang en probeer te wachten met vloeken tot ik buiten de kerk ben. De herberg is nog dicht tot drie uur dus op naar een witte wijn met een pincho, maakt niet uit wat. 

Om half vier sta ik wederom voor de deur van de herberg. Die is inmiddels open. Je maakt wat mee als je in de originele pelgrims herbergen wil slapen. Vaak een donativo. Daar wordt van je verwacht dat je minimaal €5 betaalt voor een nacht. Wil je zoals ik een tweede nacht blijven dan is het marchanderen geblazen. Nu is de 'hospitalero' een Italiaanse ex-pelgrim. Een klein dik mannetje die geen woord Spaans spreekt. Met glimlach, handgebaren,  etc krijg ik het niet alleen voor mekaar om hem het wachtwoord van internet te ontfutselen, maar ook om een tweede nacht te blijven. Met de vinger op zijn mond maakt hij me duidelijk dat er hier van alles niet mag maar dat hij dat stiekum toch toestaat.

In de hal moeten we onze rugzakken achterlaten. Gelukkig heb ik altijd zo'n handige grote Action-tas bij me. Wie verbiedt mij dat mee te nemen naar de slaapzaal? Dat blijkt een minuscuul kamertje dat je bereikt via een enorm breed uitgemeten glanzend houten trappenhuis.  In het slaapzaaltje tref ik de kleine egocentrische etc. etc. etc. Italiaanse peregrina Sara.  Ze heeft me een paar weken geleden  middenin de nacht uitgescholden omdat m'n mobiel tijdens het tikken geluid maakte. Gabriel heeft dat toen voor me uitgeschakeld. Toevallig had ik het gisteren over haar met de Franse Catharina. Wij beiden verdenken haar ervan dat ze zuster in een klooster is, al zegt ze dat ze atlete is.

Enfin, ik tref het dus reuze. Ze ligt op 50 cm afstand straks van me te slapen. Dikke pret dus.