Etappe 24 Calzada de Valdunciel, Casa del Molinero, laatste herberg op de VdlP

"Ella toma un Atajo" ( zij neemt de kortere weg)

Het is zo ongeveer het vrolijke gespreksonderwerp van de dag. Er is niemand die het in zn hoofd haalt de bus te pakken om zoals vandaag, Salamanca uit te komen. Het is druk, want spitsuur vanaf zeven uur, en naar mijn idee niet interessant genoeg om er energie aan te verspillen. Anderen denken daar heel anders over. Mijn Franse pelgrimvrienden Jean, Joachim en Catharina  bijvoorbeeld - zo mag ik ze inmiddels wel noemen -  willen graag de hele dag-etappe lopen. Maakt niet uit of het 20, 30 of 40 km is. Gisteren heel leuk met ze gegeten nadat ik ze ogenschijnlijk kwijt was een dikke week geleden. Opeens stond Catharina voor mn neus in Salamanca. Even later kwamen de twee mannen er ook bij en omarmden we mekaar hartelijk, met Franse kussen. We sliepen weer eens in dezelfde herberg. Ik ben toch wel de vrolijke noot tussen de pelgrims, al zeg ik het zelf. Al was het maar omdat ik er geen geheim van maak om af en toe de bus te nemen en we daar flink om kunnen geinen. Het is ook op zn minst verbazingwekkend als je vier dagen hebt lopen zweten en je komt aan in de herberg, en je ziet mij daar dan opeens zitten, fris en fruitig. Dat gebeurde vandaag dus.  Ik had de bus genomen tot buiten Salamanca en was daarna gaan lopen. Onderweg kom ik de Italiaanse Salvatore tegen. Even kletsen, even lachen en hop! "Ik moet door hoor! 38 km vandaag!" Pardon? Waar gaat die man dan heen? Gaat ie twee etappes lopen? Geen idee. Ik loop weer door. Kom in een volgend dorp en denk dat ik al op mijn plaats van bestemming aangekomen ben. Namelijk daar waar ik gisteren per bus mijn halve bagage naartoe had gebracht. Nergens een herberg. Klopt mevrouw, u bent er nog niet, Calzada is 7 km verderop! Ter plekke voel ik me doodmoe worden. Het kost me minstens een kwartier voor ik me er overheen heb gezet en weer mn ritme te pakken heb.  Na een uurtje ben ik er. Ik neem mn héérlijke kamer-voor-mij-alleen in gebruik. Dat wil zeggen, binnen een minuut ligt alles over bedden en stoelen verspreid. Ik sorteer wat ik nodig heb voor de nacht en stop de rest in de felroze Decathlon tas die ik voor dat doel heb aangeschaft. Om twee uur gaat de bus naar het dorp van mn volgende etappe. Helaas sta ik drie kwartier in de hitte aan de doodstille autoweg tot de bus eindelijk verschijnt. Over liften hoef ik het niet meer te hebben :-(.

Hoera! Daar is het dorp El Cubo de la Tierra del Vino ( je weet wel.. El Cubo van de druiven velden..)  In de herberg waar ik morgen hoop te gaan slapen, wordt ik verwacht, want vooraf gebeld. Niet dat zo'n man er ook maar iets van snapt , maar ok, ze komt haar tas brengen met de bus, het zij zo. Ik zit even gezellig met hem te kletsen - want ik heb giga veel tijd omdat de bus terug pas om vijf uur gaat - als de Italiaanse Salvatore komt binnen strompelen. Hij houdt zijn hand op zn bovenbeen en vertrekt zn gezicht. Al heeft ie zelf gekozen om 2 etappes te doen - in zijn boekje is het misschien 1 etappe - toch vind ik het zielig en masseer een beetje zn bovenbeen. "Ay Christina.." aait hij me over mn hoofd, "..eres fantastico!" Het is een lieve, enthousiaste, grote man, ook soms een beetje adhd zoals ik. Hij begrijpt helemaal niet hoe het nou kan dat ik er voor hem ben. Als Jean en Joachim even later binnenkomen dito. 38 km gelopen en dan zit ZIJ daar.. Er wordt wat afgelachen. Als ik tegen vijven opstap om terug te gaan snappen ze het helemaal niet meer. "Terug?!? Wie gaat er nou Terug op de camino?!? Waar slaap je dan?!?" Laat maar lieve schatten, jullie zien me wel weer een keer. Of niet. Dat weet je nooit. Kus kus kus!  en hop! de bus in. 

Heerlijk in mn eentje slapen na twee heftige nachten in de donativo* in Salamanca.

*donativo= gratis herberg-met-soms- niets voor pelgrims. Wordt gerund door overigens fantastische vrijwilligers. Je betaalt altijd minimaal €5