6de etappe, van Monesterio naar Fuente de Cantos

Goed-gemoed stapte ik om acht over acht de vroege morgen in. Heerlijk fris nog. Met drie glazen  cafe-con-leche en een Magdalena-cakeje dacht ik de dag wel aan te kunnen. Twee goot ik in m'n fles voor in de pauze - na een uur lopen "mag ik al?" - en een goot ik maar direct naar binnen. Het wegrestaurant was helverlicht. Eenmaal weer buiten bleek het licht geworden en zag ik vrijwel direct de eerste 'flecha' , een lik gele verf op een hek. En daarna dook ik de prachtige natuur in. Een kabbelend beekje hier, een boerderijtje daar, etc. etc. Keurige paden, steeds geweldig bewegwijzerd.  De een na de ander passeerde me, niet gek met mijn tempo, want m'n benen waren duidelijk moe. Plus dat ik maar één stok gebruik i.v.m. m'n arm/schouder, dan ga je dus zwalken. Beetje rechts, beetje links, dan weer even recht en zo door. Gezellig met koeien die nieuwsgierig boven de muur je aan staan te gapen als je tik-tik voorbij komt op je stokken. Even met een Spanjaard meegelopen - goed gesprek en zo - en daarna toch weer sjok-sjok-sjok. En dan wordt het tegen elf uur echt heter. En zie je bovendien het landschap kei-droog worden met nergens een boom. Oei! Was ik hier niet voor gewaarschuwd?! Ik open een enorm hek en sluit het als ik er doorheen ben. Soms zie ik niet hoe hij open moet en slaat de schrik me om het hart: gedoemd om in die hitte  te blijven?! Maar dan lukt het toch weer. En doorlopen maar weer, de laatste slokken koffie, staand, want ik zie niet iets waar ik me aan kan optrekken als ik ga zitten. 

Dan gebeurt er iets leuks. Bij het beloofde riviertje komt plots een enorme kudde schapen  aanstormen.  Allemaal tegelijk willen ze drinken maar schrikken tegelijkertijd van die vrouw die daar staat. Echt lachen. De helft van de kudde kiest het hazenpad en stormt langs me heen. Heerlijk om daar in je eentje staan te gieren van het lachen. Toevallig komen er drie andere pelgrims aan - ik herken ze van de herberg - die klaarblijkelijk niet begrijpen waarom ik sta te bulderen van het lachen. Gewoon saaie lui dus, maar dat dacht ik al eerder.  Ik stapper-de-stap voorzichtig via keitjes door de rivier naar de overkant en beloof mezelf lunch als er een boom komt. Die komt, zij het dat er een hek omheen staat. Dan maar op een steen in de berm zitten met uitzicht op de boom. De steen is scherp en maakt een scheur in m'n broek. Jammer, straks maar een pleister erop. Ik spreid m'n Gambiaanse rappa uit in de berm en begin met de hompen brood en restjes kaas. Au! roept mn voortand. Nee he? Niet weer! Ja dus. De kroon is losgelaten. Goed alles maar voorsnijden met m'n Vlieland mes. Na een uur - ik heb dan uitgebreid bestudeerd hoe mieren de restjes soldaat maken - stap ik op. De wolk boven m'n hoofd loopt met me mee. Goed zo want lekker 'koel'.

En dan zie ik het dorp liggen waar ik heen ga. Stom genoeg check ik niet hoeveel ik heb gelopen , maar vraag aan een passerende man hoeveel kilometer het nog is. Zes a zeven, ok, makkie. Helaas, ik blijk pas op 9,8 km te zitten en moet tot 21 km. Niet leuk. Plus dat m'n voeten zeer doen. Plus dat ik niet meer wil. Plus..plus..plus.. Ik zet muziek op, maar de Spaanse teksten van Concha Buika maken me alleen maar triest en de muziek is te traag om me op te peppen.  

En dan is m'n water op. En ik wil paracetamol. Als een droevige kleuter zit ik op een steentje te janken en kijk van links naar rechts en vice versa.  Maar dan herpak ik mezelf. Kom op, je bent er bijna. Helaas, het is een fabriek, het dorp is nog zeker 5 kilometer verder. Ik loop en loop , vastbesloten om water te vragen waar het maar kan. Maar er  zijn alleen maar stallen met varkens, of een lege boerderij. Op het laatst zie ik een schapenstal met een auto ervoor. Ik zet m'n hardste stem op en roep in het niets: Holaaaaaaaaa!!!! Bij de derde keer gaat er een hek open. Ik steek m'n lege fles omhoog: "Aqua por favor!!!!"

De man loopt op me toe, mompelt dat ie net water aan het geven is en dat ik mezelf maar moet bedienen. Ik hou de fles onder de tap, heerlijk koud water! En dan.. hoor ik het nou goed? Gaat ie over tien minuten naar het dorp en vraagt hij of ik mee wil rijden? GRAAG!! "Si senor, me encanta!!!"

Hij zet me af bij de herberg, waar iedereen al in ruste is.  Pfht! Ik ben er. MORGEN GA IKMET DE BUS !