8ste etappe Zafra nr Villafranca

Zo'n leuke dag en dan 'eindigt' het stom met honger en alles dicht en niks te eten. Godzijdank eindelijk iets open. Maar " no no no , no hay nada para comer". Niks te vreten. Moedeloos bestel ik een Tinto de Verano - rode wijn met spa - en zucht dat ik helemaal uit Zafra ben komen lopen. De man loopt naar achter en komt terug met een schaaltje risotto. "Para el Camino". Lief toch?

Ik liep vandaag met Gabriel el Milano. Een jonge Italiaan uit Milaan.  Heel gezellig. Amandelen en druiven geplukt, gekletst etc. etc. Hij spreekt onderweg vaak video's in, met hem en mij als hoofdpersoon: Hola Christina, como va ahora?? Esta es la Holandesa, poca loca.
(Hoi Christina - mijn naam in Spanje - hoe gaat het? Dit is de een beetje gekke Hollandse..)

Al met al kon ik door hem het tempo er goed inhouden. Ondanks dat m'n voeten uit m'n schoenen barstten en m'n benen uit m'n steunkousen. Wat een hitte! En de weg was na de spoorlijn nog zo lang.. was ik alleen geweest , ik was ergens neer geploft. Nu door door door maar weer... Onderweg twee nieuwe pelgrims tegengekomen, een Duits koppel. Hij iets teveel hippie met z'n crocks en kromme pelgrimsstaf. Zij erg aardig. We communiceren in een mix van Spaans /Engels/Duits. Maar dat schiet wel op.

Onderweg dus veel glooiende olijfboomgaarden, druivenvelden, en amandelbomen. Volgens de Duitse zijn het bittere amandelen, almendras amargas. Kan mij het schelen, we hadden reuze lol met plukken. Rugzak af en takken proberen naar beneden te krijgen met één arm en toen had ik geen hand meer over  om ze te plukken, want de rechter arm heft niet meer. 

Het groepje is weer compleet. Javier zat afgelopen nacht in z'n eentje in de verkeerde herberg maar is nu weer present. Hij ligt met dia's op z'n lijf dus hij zal wel ergens last van hebben. Iedereen zwermt weliswaar bij aankomst in de herberg een kant op, maar je komt elkaar toch weer tegen. Bij de douche, bij de was ophangen, in het dorp of bij het ontbijt. 

Je weet nooit met wie je de slaapzaal deelt. Gisteren met twee Spaanse saaie oude mannen. Godzijdank snurkten ze niet. Vandaag met de gereserveerde Deen, die niet tegen het tikken van m'n mobiel kan. Dus zit ik nu maar hier te tikken, in het volledig lege café/restaurant.

Morgen.. morgen. ik ben zo Zen dat ik niet eens aan morgen denk. Volgens mij had ik een bus gepland vanwege teveel kilometers. Geen idee.. ik ga het eens even checken..

Update: klopt, 27 km met geen enkele service onderweg. Neem de enige bus van ... 7:15 uur naar Torremejia. Daarna nog één dag lopen en dan ben ik al in Merida.