5de etappe, El Real de la Jarra naar Monesterio

Prima dag. Met slechts 1 stok gelopen en m'n klote-arm ongeveer laten hangen. Hij verkrampte gisteren totaal, doodeng.

Vanochtend, 8 over 8, tik-tak door het dorp op weg naar twee glazen loeisterke koffie. Het café leek gesloten, maar binnen was het druk met kerels, aan de koffie of aan de drank.  Slok-slok naar binnen want voor de hitte wil ik over de helft zijn van 21 km.

Het ochtendlicht is verslavend. De maan die nog vol in de al oplichtende hemel staat. Hier en daar het silhouet van  een ruïne van een kasteel op  glooiende gele velden.  Hoewel het nog lekker fris is druipt het zweet over m'n gezicht. De inspanning van omhoog en omlaag, weliswaar over een  ongelofelijk keurige weg, maar toch.  Regelmatig is hij op het diepste punt geasfalteerd. Soms gekwinkeleer van kleine vogeltjes in een boom, maar verder superstil. 
Na ongeveer elf kilometer mag ik van mezelf pauze houden. Het is dan twaalf voor twaalf. Een beste ruk vanaf vroeg in de ochtend. Ik stop bij de super futuristische Ermita de San Isidro. Kousen en schoenen uit, alles drogen want zeiknat. Ik zie nog even vanuit m'n ooghoek de Duitsers de hoek inslaan en dan ben ik echt de hekkensluiter.

 Waar ik zoal aan denk: bijna niets. Ik heb wel eenvoudige staccato conversatie met mezelf.
Zoiets: " Hee! een hond. Dag hond, zeker voor de schapen verderop"
Of: "oh jee, een kruispunt. Wordt het rechts of links? Waarom zie ik geen 'flecha' ( gele pijl)?
Rustig Tien, kijk even rond. Ah, daar is ie. Die kant op? Vreemd. Toch maar doen. Je weet toch dat het goedkomt met die pijlen!"
Soms is het een vage gele vlek op een steen. Of een gele streep op een metalen hekwerk. Bij de ingewikkelde autowegen kruising - of was het een klaverblad? In ieder geval ingewikkeld, werden we via die gele vlekken van vangrail naar vangrail gestuurd. Een Spoedcursus Spoorzoeken leek het wel.  Knap hoe ze dat gedaan hebben. Na het klaverblad konden we veilig evenwijdig aan de autoweg lopen, door een Eucalyptus bos, heerlijk in de schaduw.

Links van me dichtbegroeide heuvels met beneden, waar ik loop, af en toe een huisje met een boomgaard van vijgen of olijven. Ik moet mezelf dwingen om niet te gaan zitten. Pas als ik echt dichtbij ben, dan.. Maar ik heb geen idee hoe ver het nog is. In kilometers of in uren?  Pas als ik vermoed dat het nog 2 km zware klim is, ga ik zitten en wat eten om moed te vergaren. En dan... un-dos-un-dos.. er tegenaan. Langzaam, vooral langzaam. 

Na deze heuvel eerst weer nutteloos naar beneden om nog nuttelozer weer omhoog te klimmen? Zoiets ja.
"Het is wat het is Tien, niks meer, niks minder".
En dan ben ik 'boven'.
Waar het dorp is weet ik nog steeds niet. ..

Ik val in slaap. Ik heb het gehaald, zij het dat ik even gevloekt heb toen bleek dat Monesterio een kleine stad is met buitenwijken, waar je dus doorheen moet lopen.
Trusten!