Etappe 25.1 La Laguna - O'Cebreiro - Hospital da Condesa, 14,5 km

Zo spiritueel als de dag begon in O"Cebreiro, zo platvoers eindigde die in Albergue Hospital de Condesa. De hele dag keiharde regen maakt bij mij het slechtste los. Niet eens gedurende het lopen in storm - bovenop de berg - als wel bij de entree in de herberg waar ik vanavond slaap. Mn rugzak "staat in de bar"... niet even uitleggen dat die een straat verderop is. GGGRRRG! En als ik op de slaapzaal kom begint zo'n geitewollen-sok-griet te zeuren dat ik mn schoenen uit moet doen. Ggggrrg! Ik krijg papieren laken+sloop en snap wel waarom: in deze bedden moeten de beroemde bedwantsen bivakkeren.

Tot zover mijn gezeik.  Over vandaag hoe-en-wat. Om half acht loop ik bepakt en bezakt naar buiten  in de wetenschap dat het pas om 11 uur gaat regenen. Mispoes. De eerste druppels vallen al. Terug naarbinnen en maatregelen treffen. Regenbroek aan, van die slobkousen over mn schoenen en een regenjack aan. Ook de rugzak krijgt een plastic jasje.  Opnieuw op weg. Inmiddels begint het li ht te worden en kan ik na een kwartier mn WakaWaka uitdoen. Waar ik doorheen loop is gigantisch. Met mn hoofd letterlijk in de wolken zijn de dalen vrijwel niet meer te zien. Het 'pad' is voornamelijk weer gesteente in diverse maten. Tot ik op het punt kom dat het officieel Gallicie gaat heten, boven op de berg. Vanaf daar is het pad aangeharkt met kleine steentjes. Ik verbaas me over wat er aan bergen links en rechts van me verschijnt. Groen dichtbij, grijs middenin tot waterig aquarel in de verte.

Ik heb afgeleerd verlangend naar mn doel uit te kijken, in dit geval naar het dorp O'Cebreiro. Met als gevolg dat het er dan opeens is. Het bezoek aan het kerkje durf ik rustig spiritueel te noemen. Daar heb ik het in mn vorige verhaal al over gehad. Zoals het hoort op zondag: na de kerk naar het cafe. Ik begin met koffie, heb nog geen moed om verder te lopen en bestel een glas wijn. Daarna nog een soep en dan zal het toch moeten gebeuren: nog 5,5 km door de regen klimmen en dalen. God wat voelt dat vaak nutteloos. Inmiddels heb ik besloten een echte rugzakponcho aan te schaffen. Mn jack is na een uur doorweekt. Goeie aankoop. Na een kwartier besluit ik ook de te krappe regenbroek uit te doen en loop in een dikke maillot en fleecevest. Na 2,5 km verschijnen de eerste huizen van Linares. Een dorp waar ik niet moet zijn, want ik moet mn rugzak achterna. Die ligt in Hospital do Condesa. Het ziekenhuis vd grafin. Best wel zielig eigenlijk ;-). Ik bestel mn 2de wijn want heb hem flink zitten. Eigenlijk niet eens door de regen, als wel door het feit dat mn mobiel nat is geworden en ik er even niets mee kan. De dame in de bar tovert direct een zakje rijst tevoorschijn en legt mn mobiel erin. Zo lief! Ik kon onderweg dus geen foto's maken terwijl de mooiste paddestoelen uit de grond waren gekomen. Rood met witte stippen, met tig tegelijk in allerlei groottes. Een hele familie. Of enorme weidechampignos ter grootte van wel 20 cm doorsnee. Of juist een 'nest' hele kleintjes. In het cafe zijn toevallig ook de twee Amerikaanse vrouwen aanwezig die het allemaal wel konden fotograferen. Whatsapp doet wonderen: ik heb ze!!

En nu zit ik in een kouwe keuken waar het licht uitgevallen is, maar gelukkig verlost van twee giebelende Duitse meiden. Morgen weer een hostal  ipv een 'jeugd' albergue!