Over geluk gesproken

Gisteren door Sevilla gekuierd met halve bagage: teveel. Zittend voor het gouden altaar de boel overdacht en m'n spullen een beetje georganiseerd. Oneerbiedig! Ach, alles is betrekkelijk als je 1000 km voor je hebt liggen.

Ben je gezond dan is al die zooi om je lijf al een punt, maar ik met die ontbrekende pezen in de rechter schouder: opruimen die boel. Weg met al die zgn. handige tasjes op je borst, rond je middel, over je schouder en nog net niet rond je enkels. Toen ik me op het houten bidbankje omdraaide zag ik een moeder met drie kinderen zitten. Ik bood het rugzakje aan dat ik op m'n borst droeg. "No, no, no.." Valse bescheidenheid, want toen ik uitlegde dat ze me zou helpen en ik op de kleinste toeliep en het tasje aanreikte, begon ze te lachen. "Obrigada". Aha, una portuguesa.

Stempel gekregen. Hoe dat gaat was wel grappig. Overal rijen voor de kathedraal. Zeg ik dat ik peregrina ben en Hop! Gaat u maar om de hoek, daar is geen rij. Eenmaal binnen zie ik een schoonmaker het altaar oppoetsen. Ik vraag waar en hoe ik het stempel kan krijgen. "Dame tu pasaporte de peregrino, por favor" . En weg is hij met m'n pelgrims paspoort om even later het me gestempeld weer terug te geven.

Buiten blijk ik in een soort Kalverstraat beland te zijn. Lopen naar de herberg aan de andere oever van de Guadalvivir lijkt me een goed idee. Over de Triana brug. In de herberg krijg ik de bovenste van een stapelbed toebedeeld. Schrik, echt niet. Daar kom ik nooit meer uit. Even wachten en dan zou de dame van de herberg wel een oplossing  vinden. En ja hoor, even later krijgt een volgende pelgrim het bovenste bed en word ik gedirigeerd naar een beneden bed in een nog lege kamer. Pas als ik s avonds om 23 uur terugkom zie ik overal schoenen en tassen. De eigenaars zijn uit.

In de tijd tussen aankomst en naar bed gaan is veel gebeurd. Het eerste café dat ik bezoek blijkt een motor café, wel toepasselijk voor deze 'motorista' die half Spanje vaak doorkruist heeft. Even later krijg ik een WhatsApp van de dochter van m'n oudste neef (rip). Ze kent me van FB en wil me ontmoeten. De laatste keer dat ik haar in 1987 zag was ze 7 jaar. Een enige ontmoeting! Als het 19 uur is begint Sevilla eindelijk weer te ontwaken. De flamencowijk Triana was daarvoor uitgestorven. Alles dicht met zware luiken. Maar om acht uur wordt het opeens druk en gezellig. Iedereen zit of staat buiten met een biertje en een schoteltje garnalen. Dat leek me wel wat hoewel ik geen behoefte aan drank had. Staand aan de aluminium balie, met uitzicht op bakken vol garnalen in soorten en maten,  krijg ik geen bestelling voor mekaar. Een dame grijpt in. De tapas zijn gratis bij het bier. Maar omdat ik niet drink gaat de verkoper naar de volgende klant. Uiteindelijk kan ik honderd gram garnalen kopen. Staand met m'n schotel moet ik verdwaasd om me heen gekeken hebben. De dame in kwestie, inmiddels buiten met haar vriendin, wenkt me. "Kom!"

En zo raak ik uren aan de praat , jawel zonder drank, met Esther en Angela. De eerste heeft meerdere camino's gelopen , verspreid over steeds kleine stukjes. Het was enig, Spaans vond ik woord voor woord - 'Que sorpresa!" Verbazingwekkend - weer terug in mijn inmiddels doodmoeë hoofd. Naar bed, morgen m'n eerste loopdag, zonder bagage, want die breng ik met m'n nicht vooruit naar Guillena.

Buen Camino!

Ps ik zit nu, een dag later, in Santiponce te schrijven. De foto's zijn van een overheerlijke lunch hier, na een bezoek aan de gerestaureerde ruïnes van de Romeinse stad Italica. Absoluut indrukwekkend, met o.a. mozaïek vloeren van 200 jaar voor Christus. De hele ochtend de stad doorkruist en heerlijk in de wind, want vaak op een heuvel, tussen de enorme cipressen. Over geluk gesproken..