31.Arzua-O Pedrouzo

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: wat is O'Pedrouso een fout dorp. Het  ligt ook helemaal niet aan de camino. Je moet van de camino af om uit een van de tientallen albergues, hostals of habitaciones te kiezen ten einde  te kunnen slapen. Niet iedereen heeft namelijk zin om 40 km per dag te lopen. En dit ligt op 18,9 vanaf Arzua, het vorige dorp. Genoeg hierover.

Ik vrees dat ik ben afgestraft vandaag. Omdat het aan een stuk door zou gaan regenen besloot ik voor de eerste keer op de Ruta Frances de bus te nemen.  Die deed er 25 minuten over. Met als gevolg dat ik om kwart voor negen op zoek ging naar iets waar ik koffie kon krijgen. Ik liep langs lelijke hoge gebouwen aan een hoofdweg met eronder de nodige winkels. Niet interessant en dicht. Alleen de Chinese bazar was natuurlijk open. Handig. Ik kocht vijf knaloranje Camino shirts voor de boys in Gambia en een enorme 'turkentas' om straks mn rugzak en stokken in te doen als ik ga vliegen. Om me heen stapte de ene kleurige plastic poncho na de andere de natte glimmende straat over om de camino op te zoeken. Dat voelde al wat raar. Ik schoof mn gevoel terzijde en besloot mn foto's uit te gaan zoeken tot 11 uur. Dan zou de door mij gereserveerde albergue opengaan. 

Natuurlijk gebeurde er niets toen ik aanbelde. Er was namelijk niemand. Tegen twaalven vond ik dat ik geduld genoeg geoefend had en belde op. Ze zouden zo komen. Klopt. Na een kwartier kwam er een meisje. Niet echt het type 'jeugdherbergmoeder' maar meer een vakantiehulpje. Ik deed het ermee, gaf mn paspoort, betaalde en kreeg een stempel. Er waren twee kamers met elk 4 bedden. Ik koos een bed uit, het leek heel luxe. Straks zou iedereen komen en had ik het mooiste bed uitgezocht. Maar er kwam helemaal niemand. De pelgrims hielden even de pas in en liepen daarna door. Raar.. Tot ik aan de binnenkant van de deur  het bordje 'camas libres' zag hangen, vrije bedden. Aan de buitenkant bleek te staan 'Lleno/full'. Had ik iets gemist? Lag iedereen soms te slapen? Helemaal niet, ik was helemaal alleen. 

Dat werd me toch iets te saai voor de laatste dagen op de camino. Dus naar buiten. Volgens mij begrepen meer mensen dat ze hier niet moesten zijn, want op straat en in de cafe's was het ook stil. Ik had spijt als haren op mn hoofd dat ik niet gelopen had. Onderweg praat je altijd wel even met iemand. Je vraagt wat het plan is, waar ze gaan slapen etc. En nu had ik zelfs nog geen hond of kat gegroet. Sip ging ik 'naar huis'. Het werd donker. De kraan bleef koud. De butagaskachel liet ik uit. Te gevaarlijk. 

En toen was ik het zat. Belde op dat ik niet kon douchen en wist de meest normale woorden in het Spaans niet meer te vinden. Toen kwam er een jongen. De tranen stonden in mn ogen en ik stamelde alleen maar halve zinnen. Hij schrok zich dood en stond erop mij een flinke 'abrazo' te geven. Dat voelde zo absurd dat ik hem afhield, hoewel het zeker heel goed bedoeld was. Hij probeerde met me te praten, wat ik deed, waarom ik zo goed Spaans sprak (huh..?!) etc etc. Als een zielig groot kind zat ik daar aan die lange lege tafel in die totaal verlaten koude herberg. Hij zou zorgen dat de douche het deed. Die deed het, want het water stroomde de keuken in ipv in het putje. Koud water. Na hevig goedbedoeld gepruts en liters water verder werd het een beetje warm. Of ik een haardroger wilde. Ter compensatie van dat lauwe water? Graag!

En nu zit ik in bed. Wil van geen herberg weten en heb de deur dicht gedaan. Niet nadat ik de sleutel van de buitendeur had gekregen, want iedereen met de code kan zo naar binnen. Inmiddels lust ik iedereen rauw... Morgen gelukkig weer op weg, lopen!