29 Palas de Rei - Melide

Ik wist het zeker vannacht toen ik om 3 uur, 4 uur, 5 uur nog steeds niet sliep: zo kan ik niet lopen morgen. Toen de oude truc toegepast ( waarom niet eerder?) Drie hele diepe inademingen en uitademingen... soort miniyoga.. en weg was ik. Nog geen twee uur later werd ik, voor de wekker afging, wakker. Opstaan en rugzak inpakken, beneden klaarzetten voor vervoer en straks even verder dutten? Natuurlijk niet. Tijdens het ochtendritueel van alles weer inpakken, zit je meteen weer in de flow en een uurtje later loop je 'gewoon' met stevige stappen tussen de andere lopers richting eerste koffie. Ik plan niets (je kan in de app kijken waar de eerste bar is) en sjok na 7 km een geimproviseerde bar in. Vergeet ik nou dat ik staand een snelle koffie heb genomen na het eerste half uur??? Ik ben zo in het moment gaan leven dat ik nu alweer vergeten ben wat ik daarstraks deed ;-)

Terug naar de 7 km. Ik heb het heet gekregen onderweg. Rits los! mouwen omhoog! lucht! Bezweet ga ik in de ongezellige plastic tent zitten met ren verse jus en een stuk cake ( loop ik er wel weer af). Binnen een minuut bibber ik van de kou. Zo gaat het de hele dag. Dat ik niet ziek word is een wonder. 

Ik heb mezelf net verwend met de invaliden douche in de herberg. Een knoeperd van een douchekop met een bloedhete straal!!  Zeker 1p0 minuten water staan te verspillen, zo koud had ik het. Ik verbaas me over de soms prachtige herbergen met chique douches en wc's. Ik vraag me af of ze soms gesubsidieerd worden om de Camino te bevorderen. Want reken maar dat die geld in het laatje brengt.

Over de  natuur vandaag. Die wordt steeds 'netter'. Keurige glooiende grasvelden, nette nieuwe huizen, maar gelukkig ook nog een oerbos met afdalingen als rivierbeddingen. Beeldig groen, om het maar niet te hebben over het ochtend zonlicht dat als een spot het bos in schijnt. 

Ik kijk naar buiten: shit alweer donker aan het worden. Bijna acht uur. Als je aankomt en je gaat zoals vandaag direct eten, dan moet je tegen half vijf nog eens de herberg opzoeken. Die bleek opgeheven. Heel apart. Ik had toch gereserveerd?! Mn rugzak stond doodleuk bij de buur-herberg. Ook goed.

Nog even terug naar onderweg. Ik was aan het dalen toen ik een oud vrouwtje met een stok omhoog zag komen. Zoals altijd groet ik dan en vraag hoe het gaat. "Que tal?" Ik ben allang niet meer verbaasd dat ze dan al te graag een praatje maken. Ze heet Maria Concepcion en komt uit Furella ( ze wijst naar beneden) , daar! bij de Fuente! Heerlijk water hoor! 

Ik bestudeer het plastic tasje dat aan haar pols bungelt, een lege waterfles en 4 kastanjes. Ze gaat wat wandelen en wijst op een stukje bos dat naast het pad ligt. "Es nuestros. Soy de Furella". Het is van ons. Ik kom uit Furella. 

Later, als ik oneerbiedig op de trap van de kerk een brok brood, chorizo en een slok wijn nuttig, komt ze weer langs. Ze lacht, en laat haar tas zien. De fles is nu gevuld met water en de zak gevuld met kastanjes. "Usted quiere algo?" wijzend op de waterfles. Wilt u? Ik bedank, zeg dat mn fles al gevuld is met wijn. Ze knikt en wacht. Zal ik nog een foto van haar nemen? Of een filmpje? Dan zegt ze dat ik zeker de kerk in moet. "Zo'n mooie Christus hebben wij.." Ik lach en beloof dat ik ga kijken. In de kerk hangt Christus zielig aan het kruis, zn hoofd hangt slap naar beneden.

Zo'n mooie Christus  ...

Zie de video: https://photos.app.goo.gl/dUeKtUGa2DPHs7ig9