12de etappe Aljucen naar Alcuescar

Het begon allemaal zo mooi. Lekker fris buiten, heerlijk ontbeten. Met ferme stap de natuur in. De zon die boven de berg uitkomt en haar spot op de kurkeiken richt die in het glooiende landschap staan. Lieve kleine kalfjes kijken met grote ogen wie daar aan komt stappen. Grote koeien rekken hun nek om bladeren van bomen te eten, in de verte doen ze me aan giraffes denken. Ik loop door een middeleeuws schilderij, zo met dat zachtoranje ochtendlicht. Na twee en een half uur lopen doen mn voeten en enkels zo zeer dat ik besluit mijn moeizaam aangetrokken steunkousen, sokken en schoenen uit te trekken. Ik wil liever niet kijken hoeveel ik gelopen heb, want ik vrees het ergste. Als ik nu al pauze hou, hoe moet dat dan de rest van de dag? Het wordt alleen maar heter en die voeten zullen er beslist niet beter op worden. Ik kijk toch: zeven komma nog wat. Dit gaat niet goed. 'Negentien komma een kilometer' gaat mn hoofd tekeer. En nogmaals. En nogmaals. Muziek opzetten maar. De wandellijst op Spottify moet het nu gaan doen. Liedjes met teksten als "this is the limit" en " links, zwo, drei, vier" maken me gelukkig aan het lachen. Maar om nou te zeggen dat mn tempo erdoor verbetert.. ho maar. Nu blijkt eens temeer dat ik mentaal loop, met benen en voeten die volgen. Vandaag dus niet. 

Om half twee vind ik eindelijk een schuine berm met een beetje schaduw. Ik tover het broodje, de schattig verpakte stukjes kaas en worst uit die Gloria en Martina me hebben mee gegeven en geniet zowaar. Kleine tomaatjes erbij, heerlijk. Ik vul het water aan met de fles, want ik heb de camelbag van 1,5 liter al leeg gedronken. Na drie kwartier moet ik toch maar eens opstappen. Ik zit op 12 km en moet naar 19,2. BOEWAAAA!

De weg is vreselijk. Steeds omhoog en eerst met grove stenen als in een rivierbedding, alleen niet rond maar puntig. Dat loopt waardeloos. Plus dat het water er doorheen gestroomd heeft en je continu naar een plat stukje moet zoeken. 

Het landschap verandert. Weinig bomen, een weg die omhoog slingert naar bergen die maar niet dichterbij komen. Voor me hoor ik een auto. Ik zie nog net hoe hij de hoek om slingert. En dan geef ik het dus op. Tien stappen vooruit, omdraaien om te kijken of er misschien nog een auto aan komt etc etc . De berg waar de zon vanochtend zo prachtig bovenuit komt is nu een vaag grijzig ding. En de bergen die ik vanochtend in de verte zag zijn klaarblijkelijk het doel van vandaag. In de verte liggen twee witte blokjes, villa's die natuurlijk potdicht zijn op dit uur. Ik sjok verder en denk aan de Spaanse heren die me vanochtend vroegen of het wel ging. Ook pelgrims. Die zullen zich heus wel zorgen maken als ik niet verschijn. Tegen vijven (!) zie ik een vaag huis met was, werkkleding. Ik struin er op af en steek mn hand op. Een man zwaait terug en verdwijnt. Nee, terugkomen alsjeblieft. De hond blijft gelukkig blaffen en dus komt de vrouw des huizes naar buiten. "AGUA por favor..!" Zo ongeveer mn duidelijkste noodkreet en snik " ya no. Ya no puedo mas". Ik kan niet meer. Het hek gaat open, er wordt een stoel onder de veranda gezet, ik krijg mn fles gevuld met water terug en een waaier om mezelf koelte toe te wuiven.  Langzaam kom ik bij. De conversatie gaat voornamelijk over de afstand die ik nog af moet leggen. Ik weet: 5 km. Zij maken er vier van. Maar ook vier is teveel. Of ze een taxi zullen bellen? Hemellief! Meteen!

En zo rijd ik in een busje via de snelweg op het klooster af waar ik ga slapen. 

's Avonds ontmoet ik de Spaanse heren die zich zorgen maakten over me. Ze vertellen me dat ze beslist de politie hadden gebeld als ik niet voor sluitings tijd - 20:55 uur - binnen was.  Ik ben zwaar onder de indruk en bedank ze meerdere malen. "Neem morgen maar de bus, dat is even beter voor je voeten. Hij gaat om vijf over half negen".  Dat is niet tegen dovemansoren gezegd. De 80 jarige Duitser neemt hem ook. Plezierig idee dat ik nu op 1 hoop met hem gegooid wordt ;-)

Morgen een nieuwe dag! Op naar Valdesalor :-)